Mannelijke dieren gedragen zich agressiever door een verhoogde hoeveelheid testosteron in hun bloed, waardoor zij beter in staat en meer geneigd zijn om te rivaliseren met andere mannetjes. Andere mannetjes zullen agressief benaderd en bevochten worden. Bronstige dieren hebben meestal weinig belangstelling voor voedsel en de bronsttijd is meestal een behoorlijke aanslag op hun conditie.
Wouter kreeg geen hap door zijn keel. Het was mij eerst niet opgevallen. Pas toen Esther er iets van zei begon ik er op te letten. “Vind je het niet lekker.”, vroeg ze. “De smaak van vlees kun je niet vervangen.”, zei hij. “Dat is ook niet de bedoeling. Enkel de voedingstoffen, maar wat de boer niet kent..”, zei ze.
Ik had hier helemaal geen zin in. “Volgens mij heb ik nog aardig wat kunnen maken van deze voedingstoffen. En met mijn Boerenbont moet je maar niets zeggen over boeren”, zei ik. Ook Nienke voegt iets toe. “Ik vind het heerlijk.” Wouter murmelde iets. “Ja, vooral die paprika is goed gesneden.”, zei ik. Nienke verslikte zich. Het werd er niet beter op.
Nienke stond vanmiddag naast mij een paprika te snijden, ik vertelde een verhaaltje, Nienke moest er om lachen:
Ik werkte bij het epilepsiecentrum in Hoofddorp. We moesten in een tent op het terrein de vrijwilligers begeleiden vanuit de keuken waar ik werkte. Er stond een vader naast mij tomaten te snijden in zijn stropdas. Ik had net een doos paprika’s neergezet en hij sneed er een open. “Hee”, zei hij oprecht verbaasd. “Die van mijn is hol.” Ik keek hem met verbazing aan. Deze man had nog nooit van zijn leven een paprika opengesneden.
Goed – het werd wel iets beter in de loop van de avond. Na wat wijn. Tot Esther zei dat ze het niet te laat wilde maken en ik haar op de fiets naar het station had gebracht. Nienke wilde nog blijven. Toen Esther bij het station afstapte gaf ze mij een zoen. “Ga maar snel naar huis.”, zei ze. “Je moet Nienke maar niet te lang alleen laten met Wouter.”
Toen ik binnen kwam zat Nienke in mij cd collectie te snuffelen. Wouter zat op de bank naar de tv te kijken – meer heel zenuwachtig te zappen. “Wat een klein tv-tje.”, zei hij. “Het was de kleinste.”, zei ik. “Maar het is wel breedbeeld! Hij mag ook wel uit.” Wouter keek mij aan. “Wat?”, zei hij. “Hij mag wel uit, ik denk dat Nienke een muziekje wil opzetten.” “Aa ja”, zei Wouter. Nienke zette “OK Computer” op van Radiohead. Terwijl ik de tafel verder afruimde.
Wouter was er blij mee. “Goede keuze.”, zei hij. “Mooi, maar een beetje depri.”, zei ik. Wouter ging naar de wc. “Precies”, zei hij. Hij keek naar Nienke “Ik breng je zo wel naar het station, hoor.”, zei hij en liep de kamer uit. Nienke kwam naast mij zitten op de bank. Zo dichtbij was ze ineens.
“Volgens mij gaat Wouter jou niet hier achterlaten.”, zei ik. Nienke staarde voor zich uit. Thom Yorke hoor ik zeuren op de achtergrond – het was prachtig. “Ik denk het ook niet.”, zei ze. Ik hoorde intussen de wc stortbak leeg lopen. Nienke pakte haar jas toen Wouter binnenkwam. “We gaan.”, zei ze.
Voor ik er erg in had stond ik in een lege huiskamer en hoorde ik de laatste zinnen van de stem als die van Apple’s voice “Fred” of Steven Hawkings : “The ability to laugh at weakness – Calm – Fitter, healthier and more productive – A pig in a cage on antibiotics” Het einde van het nummer “Fitter happier” van Radiohead.
Als ik die nacht net de lichten uit doe om naar bed te gaan – gaat de telefoon. Als ik opneem heb ik Nienke aan de telefoon. “Hoi, ja – nou ja ik dacht ik bel even om te zeggen dat ik veilig thuis ben, maar ook om even te overleggen.”, zei ze. “Overleggen”, vroeg ik. “Ja – want wat gaan wij nou hier verder mee doen? Ik bedoel met ons?” Het was zo’n lieve vraag. Er was al een ‘ons’ een ‘wij’ – de hele tijd al maar ik had het nog niet echt door gehad.
“We moeten maar een nieuwe afspraak maken.”, zei ik.