De Tao van Poeh: Als je arrogantie, complexiteit en nog wat dingen die in de weg zitten, laat varen, ontdek je vroeger of later dat eenvoudige, kinderlijke en mysterieuze geheim alleen bekend aan hen van het Ongekerfde Blok: Leven Is Leuk. Daarbij komt het vermogen om dingen spontaan te doen en het nog te laten werken ook, hoe gek anderen dat ook mogen vinden. Zoals Knorretje zegt in ‘Winnie-the-Pooh’, “Pooh heeft niet veel Brein, maar hem overkomt nooit iets. Hij doet domme dingen en alles komt altijd op zijn pootjes terecht.”
Marinda zei dat ze meer Knorretje was, dat kwam voort uit haar dwangmatigheid en angsten. Echter als je dat terzijde legt was haar manier van dingen aanpakken meer Pooh. Marinda had een uitgesproken ‘Nu’ gevoel. Nu, maar wel met een plan. Nu, maar met anderen. Met mij.
Niet als Bo zonder werkelijke notie van haar omgeving – mij en anderen. Vanwegen haar tijd te kort, was dat allemaal ruis – was ik leuk – als het paste. Dat is niet erg, ik was daarbij en dat was heel bijzonder.
Nee, dat was het niet bij haar. Marinda kon een ongesneden blok laten voor wat het was. Want het was. Ik had altijd de neiging er iets anders van te maken – te denken dat er iets anders achter zat – in zat. Ik deed dat ook bij haar. Daar ging iets mis – vooral op het laatst ging het daar mis.
De Tao van Poeh: “Een van de basisprincipes van het Taoïsme is het Ongekerfde Blok. De essentie van het Ongekerfde Blok is dat dingen in hun originele eenvoud hun eigen natuurlijke kracht hebben. Deze kracht kan verspild worden als de eenvoud wordt veranderd. Dit principe slaat niet alleen op dingen, maar ook op Mensen.”
Zoals ik. Ik kan dingen eindeloos complex maken. Er moet iemand mij letterlijk zeggen dat deze teksten te lang zijn. Ik hoef er niet altijd iets mee te doen, maar in alles: of het nu programmeren is, een vraag beantwoorden of een verhaal – zijn de kortste – is het simpele het meest krachtig.
Marinda was eindeloos complex, maar kon die simpelheid uit iets anders halen. Datgene dat jong was – het kind in haar dat nog maar net was vertrokken. Bij mij was het al verder weg -iets verder weg is al genoeg. Daarom is het hebben van kinderen of het zijn met kinderen voor volwassen zo heerlijk.
Ik was het vergeten – vergeten dat ik het cadeau had gedaan aan haar. Vóór onze vakantie.
Lieverd,
Bedank voor je boekje “De Tao van Poeh” Ik ben het aan het lezen. Ik vind het zo leuk. Alsof iemand soms in mijn hoofd kan kijken. Ik snap dat de wijsheid van Pooh een illusie is – het is gewoon een domme beer, maar toch. Als je zonder dat je het weet iets wijs kan zeggen, wat zegt dat dan over diegene die zo hun best doen wijze dingen te zeggen? De mensen die zo hun best hebben gedaan wijzer te worden? Het is intens rustgevend. Alsof ik al klaar ben – mijn ik. Dat ik niets meer hoeft te leren, alleen als ik dat wil – omdat ik dat wil. Voor nu.
Nu wil ik nog iets anders, jij weet wel wat dat is. Je moet alleen niet heel complex denken. Dat kunnen mannen wel – denk maar met iets anders.
Het boekje staat in onze boekenkast. Het is niet van mij maar van Simone. Het is haar cadeau gedaan door haar vriendje Marcel in 1995. Blijkbaar is het iets universeels – iets dat dat je kunt geven aan meisjes als dingen simpel mogen en eenvoudig.