Geloof is de mentale toestand waarin iemand niet weet maar ervan uitgaat dat een aanname waar is cq. dat een propositie of premisse waar of onwaar is. In de epistemologie gebruiken filosofen de term ‘geloof’ om te verwijzen naar houdingen over de wereld die waar of onwaar kunnen zijn. Overtuigingen als iets dat ongelooflijk in de weg kan zitten.
Waarheid is lastig tegenwoordig. Een ding weet ik wel. Ik geloof dat ik van haar hou. Zo veel van haar hou dat ik niet geloof dat er veel van mij over blijft als ze er niet meer is. Dat geeft niet, zolang iedereen dat maar begrijpt. Ik mezelf dat elke dag realiseer. Anderen kunnen aannemen dat dit dan de waarheid is.
De eerste dagen dat ik haar kende waren de straten van haar. Was ik verwoed opzoek naar haar script. Viel ik bij elke stap verder en verder voor haar. Terwijl ik achter haar aan huppelde of voor haar kleine voeten. Haar glimlach. Zo werd ineens elke stap duidelijk, elke stap of beslissing duidelijk. Leidde alles wat hiervoor gepasseerd was naar haar deur.
Ze zegt ook alles. Niet met heel veel gemak – met een soort ongeduld. Ga je mee naar huis? Kom je na mij tennisles nog een biertje pakken? Wil je voor iemand een schoolbord tekening maken hij wordt 8? Zullen we met mijn nichtje naar het wed gaan? Zullen we vanavond vrijen? Ik wilde het allemaal – alles en zoenen. Zoenen alsof zij het had uitgevonden.
Mijn hart slaat gaten in mijn borstkas. Tikken, bonken dwars door al mij gewoontes heen. Als ik mijn keel zou openen zou het naar buiten slaan – sta ik met mijn bek vol tanden. Dat gebeurd niet vaak. Kijkt ze me aan met een blik van “werkelijk?” Dan denk ik “onwerkelijk”.
Ging alles. Gebeurde het. Als een kleine ritme met grote gevolgen, zo als simpele dingen haar nog steeds het meest gelukkig maken. Als alles loopt. De rijtjes in haar hoofd een voor een kunnen worden afgestreept. Elke dag een beetje dichter bij niets in haar hoofd of om ruimte voor nieuwe dingen te maken.
Ik weet wel dat dingen nu anders zijn. Dat ik haar moet delen. Met mijn kinderen, haar vrienden – haar collega’s, maar ze komt gelukkig toch wel bij mij liggen aan het einde van de dag. Aan het einde van de dag als alles en iedereen haar heeft gezien, zie ik haar. Is ze van mij.
“De Britse actrice Diana Rigg is op 82-jarige leeftijd overleden. In de jaren zestig werd ze bekend als stoere Emma Peel in The Avengers, aan het einde van haar leven dook ze, als minstens zo’n valse vrouw, op in het populaire Game of Thrones. Maar al die jaren daartussen stond ze in hele andere schijnwerpers, op het klassieke toneel.”
Als klein jongetje was verliefd op Emma Peel.
Natuurlijk.
Wellicht het begin van een leven waarin ik het schepsel, vrouw, op een voetstuk zette. Vorm gaf of beeld aan hoe zij moesten zijn. Er geen enkele rede was waarom een vrouw niet meerdere malen stoerder was dan ik – andere mannen. En nog. Ik ken ze. Ik zie ze. Ik verzamel ze. In mijn hoofd. Dat klinkt verschrikkelijk, maar het is minder bizar dan je denk. Ik kan in mijn hoofd wandelen langs een hele rij. Een prachtige rij van een paar die ik kende en ken – andere die ik van heel ver bewonder.
Ik ben ben blij dat ik dit leven mag delen met haar. Dat en het liefst het volgende. Omdat zij altijd al bij mij hoorde. Als de laatste in mijn verzameling.
Ik zou alle tijd jatten als het kon. Al die tijd van haar exen. Beetje bij beetje tot haar eerste zoen. Toen alles begon. Als het kon. Zou ik dat doen.
Ze dat altijd al deed. De laatste in de rij.