Stotteren begint meestal tussen het tweede en vijfde levensjaar. Dit is de tijd dat kinderen meer leren praten. Stotteren komt op oudere leeftijd meer voor bij jongens of mannen dan bij meisjes en vrouwen. Stotteren kan soms gedurende een korte periode verergeren of juist afnemen en in sommige gevallen tijdelijk geheel verdwijnen. Tot ze iets zegt en je blijft hangen, het in je hoofd prachtig is maar het er niet uitkomt.
Ik heb een hekel aan liedjes waarin ze op bepaalde plekken geen woorden gebruikt – ze dingen opvullen. “Nanananaa” of “Hey-ey-ey-ey” Hey-ey-e” zelfs mijn autocorrect accepteert het niet. Ik heb ook een hekel aan autocorrect. Goed, dingen opvullen: ik heb er een hekel aan omdat ik zeker weet dat er iets stond geschreven. Het misschien en eigenlijk alleen de eerste keer wel hoorbaar was toen je het opzette, je het had kunnen horen en niet oplette, maar elke keer erna niet meer te horen was. Dat irriteert mij.
Punt.
Net als dat ze iets tegen je zegt, je niet oplet en ze dan zegt “Laat maar” of erger, ze iets wilde omschrijven – iets wilde zeggen over wat ze vond van je houding en besloot het niet te zeggen maar uit te beelden. Ze haar gezicht opzij draaide een vinger in haar keel stak en net deed alsof ze moest kok halzen. Nou daar is een sterk concept. Een klassieker als je het mij vraagt. Goed bedacht, ontastbaar en onweerlegbaar.
Tja dan sta je met je bek vol tanden. Had je een leuk liedje voor haar bedacht – een heel leuk liedje. Moest je het oplossen met een stotter “Nnaanaa” alleen omdat ze iets had uitgebeeld waar je geen enkele tekst op kon bedenken. Vrouwen kunnen dat – je achterlaten met dingen die je had moeten zeggen. Dingen die je nooit had gezegd.
The Four Non Blonds traden op in Amsterdam, in The sleep-in. Op die zelfde avond werd een paar straten verderop tijdens avond en nacht werkzaamheden en een onoplettend moment een stroomkabel door een graafmachine geraakt. Dat leidde tot een 4 uur durende storing in het centrum van Amsterdam en een onversterkte set die door de meeste aanwezigen als epic werd omschreven. Linda Perry de zangeres van de groep kreeg de zaal muis stil en had zo’n stem volume dat iedereen op dat moment, ook aan de bar, besloot zijn bek te houden voor Hey-ey-ey-ey” Hey-ey-e”, “Hey, what’s going on?”
Ik ken eigenlijk maar 2 nummers van de The Four Non Blonds, ik vind het niet veel soups. De vier dames zelf ook niet denk ik, hoewel er wel meer bands zijn met maar een album. Soms moet je stoppen bij je “one hit wonder”. And I say, “Hey-ey-ey-ey” Hey-ey-ey” Ik heb er een hekel aan, maar nu is de vraag hier natuurlijk wat heeft die kerel gezegd waardoor Linda niet meer wist wat ze moest schrijven? Ik heb nog nooit iets gezegd dat een dame sprakeloos achterliet.
Ik hou er van als ze niet weet hoe de tekst gaat. Ze zo maar iets bedenkt dat precies past tussen het moment dat ze het weet en de totale leegte die ze tegen komt in de tekst. Ze dan een beetje begint met “Hmm la la la.” Ik hou daar van omdat ze dat ongemerkt doet. Ik even om de hoek van de keukendeur het hoor en mijn ogen dicht doe en luister. Ze even niet weet wat ze moet zeggen, ik weet dat die momenten er zijn. Ze het even niet weet. Het gewoon niet is bij mij.
Ik zat in een band. Had wel wat teksten geschreven, maar de meeste waren niet van mij. Te depressief, vooral die van Erwin. Schuurkurk was een formatie van de Tames broeders. Zij hadden de neiging de versterkers zo hard te zetten dat werkelijke uitspraak en correcte tekst onnodig was. Het was niet veel soups. Het werd leuker toen het vriendinnetje van Marco Tames basgitaar ging mee te spelen. Ik snapte alleen niet dat wat Marco schreef niet over haar ging – waarom het niet zo leuk was als zij. Of over Hèlen, zie je Erwin Tames ging met Hèlen. Het was niet meer aan mij daar teksten aan te wijden.
Goed, ik betrapte mijzelf vaak op “Hey-ey-ey-ey” Hey-ey-e” als ik het niet wist. Soms als ze het nog sneller speelde dan ervoor – het kratje bier op was en de volgende krat naar binnen werd gesleept of als Hèlen er bij was. Vooral dan en vrijwel zeker alsof het voelde dat ik mijn vinger in mijn keel wilde steken om duidelijk te maken dat ik het niks vond. Niet de band hoor. De tekst, te veel bier en vooral als ik niets wist te zeggen tegen haar.
Als een stotter of van Supercalifragilisticexpialidocious..