Een akkoord is de samenklank van drie of meer tonen, die zodanig samenklinken dat zij voor het muzikale oor samensmelten tot een gestalte. Let wel: een samenklank van twee tonen heet een tweeklank en wordt niet tot de akkoorden gerekend en veelal aangeduid met het overeenkomstige interval. In de lichte muziek is het gebruikelijk om akkoorden voor te stellen met akkoordsymbolen.
Het is al weer een tijdje geleden dat onze tweeklank uitgroeide tot een samenklank. Onze overeenkomsten in een interval samensmolten en wij de geboorte zagen van meerdere prachtige akkoorden. Elk op zich met een eigen klank – sommige iets meer uitgesproken dan anderen. Andere met meer subtielere verschillen.
Als je mij 20 jaar geleden had gezegd dat ik 3 kinderen zou hebben zou ik je voor gek verklaren. Het is een grap die ik vaak maak – net als dat dat niet zou kunnen zonder Simone. Ik weet wel dat ik deze opmerking dubieus is. Dat ik Simone aanvul en er wel degelijk toe doe. Volle akkoorden klinken altijd beter als je iets veranderd – een majeur of mineur er van maakt. Dat doe ik dus soms.
Ons gezin is als een symfonie. Iedereen heeft zijn krukje. Iedereen mag ergens in het stuk zijn solo spelen. Alles op hetzelfde podium. Tijd is onze dirigent – jaagt ons op als het nodig is. Tempert ons als het mag. Het ligt lang niet altijd lekker in het gehoor. Er is niet altijd tijd om de opnames terug te luisteren. We kunnen het er wel over hebben terwijl wij verder spelen.
Een muzikale samenklank heet dissonant als zij niet welluidend is, de samenklank wringt. Vaak wordt dissonant door minder geoefende luisteraars verward met vals. De geoefende luisteraar zijn wij en wij weten wel beter.
Een welluidende samenklank heet consonant. Wij kennen deze samenklank wel. – het zijn korte momentjes waarin alles lijkt te gaan zo als we willen. Het is dan dat wij wachten op het dissonant – we weten dat het op de loer ligt, maar het is welkom.
Ik hou van de kakofonie aan tafel – in de ochtend. De dissonant van spraak dat door sommige als zeer irritant kan worden ervaren. Ik mis het als het er niet is – dit huis te stil is. Ik kijk uit naar het geluid van dit nieuwe jaar – vooral na een jaar van veel valse noten. Wij hebben ons best gedaan ze niet te laten mengen met ons geluid.
Wij schrijven onze eigen bladmuziek. Het is een prachtig stuk dat enkel door de volgende generatie achteraf kan worden beoordeeld. Achteraf als ik er niet meer ben misschien – mijn geluid enkel nog naklinkt in de klankkasten van het nieuwe. In de borstkassen van mijn kinderen en hun kinderen.
In dat wat wij hebben achtergelaten.
Ik wens iedereen een eigen geluid in het nieuwe jaar – omarm het dissonant en sluit zoveel mogelijk valse noten uit. Laat je horen!