Miami Vice was een vernieuwende serie in de jaren 80. De stijl was net zo belangrijk als de verhaallijn. De afleveringen hadden veel weg van new wave-videoclips en een groot deel van de soundtrack bestond uit speciaal voor de serie gecomponeerde synthesizermuziek van Jan Hammer. Veel scènes werden opgenomen in het Art Deco-district van Miami waarbij men de nodige gebouwen eerst liet opknappen voordat er gefilmd werd. Het tijdschrift People noemde de serie zelfs het meest vernieuwend sinds de uitvinding van de kleurentelevisie.
Op de LTS was een jongen die zich een Sonny Crockett waande. Gympen zonder sokken – een T-shirt onder een colbertjasje en een linnen broek. Zonder sokken is misschien hip, maar als puber is het al moeilijk genoeg je lichaamsgeur onder controle te houden. Dat in combinatie met niet ademende gympen is geen goed idee.
Marinda droeg vaak roze Allstars bij voorkeur zonder sokken. Ze kon ook gewoon onder een mooi jurkje haar bergschoenen aantrekken. Ik moet haar regelmatig hebben verzocht deze schoenen onder aan de vliering trap al achter te laten. Hoe charmant ze ook was en hoe graag ik ook het bed met haar wilde delen. Haar voeten waren verre van charmant als ze die uit haar schoenen wist te trekken. Die schoenen hoefde echt niet mee naar boven. Marinda vond het altijd grappig als ik daar iets van zei.
De avond dat we uit Magni rolde en bij Ingrid en Joop sliepen hadden we tosti’s gemaakt en waren nog even op de bank gaan hangen. Miami Vice was op tv – op een Duitse zender. Het was gruwelijk nagesynchroniseerd. Marinda was goed in haar talen. Op de zolderkamer herhaalde ze in bed diverse scenes. ‘Ich bin Polizist, ich bin Polizist!’ en ‘”Hee Sonny, versteck die kanone!’ – ‘Ey Tubbs! Gib mir die Kanonne, ich knall im ab’. De dubbelzinnigheid was niet ver te zoeken.
Trek je pistolen het is tijd voor een vuurgevecht. In de hitte met onverwoestbare waterpistolen. Tot de laatste man nog staat. Watergevechten – tot natte jonge lichamen uitgeteld lagen onder een brandende zon. Met schoenen zonder sokken – drijf natte colbertjasjes over natte shirts. L’oreal gel langs plakkerige gezichten. Meisjes toen nog jonger – veel jonger – en wij geen idee. Terwijl we wachtte tot de volgende aflevering. Om te noteren welke liedjes er draaide als de snelle auto’s vertrokken langs de kustlijn – de aftiteling begon. Soppend in onze gympen en kort linnen broeken.
Ik kon haar niet uitleggen hoe cool die serie was ooit. Haar beeld was voorgoed vernield door Duitse synchroniseer – sukkels. Stopweek
leek Marinda nauwelijks te weerhouden. Ik moest af en toe echt zorgen dat ze wat stiller werd toen de Duitse woorden steeds schuiner werden ingezet.Mijn lekkere Marinda.