De zwaartekracht is een aantrekkende kracht die twee massa’s op elkaar uitoefenen. De zwaartekracht is een van de vier natuurkrachten. Deze kracht is op het niveau van atomen zeer klein vergeleken met de andere krachten, maar is de meest alledaagse op macroscopische afstanden werkende kracht: een op elk voorwerp naar beneden (naar het middelpunt van de aarde) werkende kracht, evenredig met de massa van het voorwerp.
Ik heb er geen last van – van zwaartekracht. Wel van de aantrekkende kracht die twee massa’s hebben tot elkaar. Als een constante factor – mijn blog staat er vol mee, maar geen last op de dansvloer. Als ik mijn bril afzet zie ik niemand.
Dat doe ik ook bij de sportschool. Mijn bril af. Al die spiegels. Daar heb ik wel last van de zwaartekracht. Het leidt tot pure verzuring.
Sylvia woont in Kolbuszowa. Dit is een stad in het Poolse woiwodschap Subkarpaten, gelegen in de powiat Kolbuszowski, maar dat mag je meteen vergeten. Onmogelijke indrukwekkende woorden. Het stadje is niet indrukwekkend. De flat waar Sylvia met haar moeder en zus woont ook niet.
Ik ben met de dames meegewandeld en ze hebben een klein hondje. Op zoek naar een telefooncel. Het was zo’n hondje dat lijkt te lopen op batterijen. De Zus van van Sylvia heeft een vriend die zo aan haar het hangt – gewoon gênant. Herkenbaar.
In de avond gaan we naar een Club Bogacz, het stadje mag dan wel niet zo veel voorstellen. Iets waar je absoluut van weg wilt rennen, maar deze club is toch waar alles gebeurt. Met een pak geld op zak gaan we drinken en dansen en zingen, dat is het plan.
Ik deelde zelden de dansvloer met Marinda. Als zij ging dansen wilde ik er naar kijken. Het kon ook niet, kijken naar Marinda en dansen. Dan ging het mis, maar dat heb al eens uitgelegd. Kijken doen de mannen ook voornamelijk in Polen – langs de kant. Er staan wel wat helden op de dansvloer – ze kunnen het wel. Het is een best grote dansvloer, maar er gebeurt nog weinig als we binnen komen.
Al snel gonst het dat er Nederlanders in de Club zijn. Het kwam doordat ik met een hand vol briefjes aan de bar verscheen en ze niets konden wisselen. “Później”, roept de barkeeper (“Later”, betekend dat).
Langs de dansvloer staat een DJ achter een kookeiland zijn set te bakken. Het is een eindeloos receptuur. Wat ik hoor ken ik niet, maar het maakt niet uit. Ik moet altijd wat moed verzamelen -indrinken, maar daarna komt het helemaal goed. Gelukkig hebben we een bon bij de bar, we zijn de enige.
Ik loop naar de DJ en heb een aantal verzoekjes. Ik weet niet of hij mij gaat begrijpen maar ik ga het gewoon proberen. De zus van Sylvia ziet mij gebaren en komt helpen, ze weet mijn verzoekjes in te dienen. “Holenderski”, en “Tak, tak”, hoor ik.
Wat volgt is een avond waarin het recept van de DJ een totale ander wending heeft gekregen. Er zijn immers Nederlander in de zaal een 1 daarvan heeft mee geroerd in de pan. Mensen roepen op de dansvloer: “Hee Dutch!” Terwijl ik ongemerkt de hele dansvloer inneem en mij tussen de houterige lichamen maneuvreer. Soms heb ik oogcontact met Sylvia of Zus en dans ik met ze mee, maar ik heb geen bril op en vind niet zo vaak bekenende gezichten.
Onbekende. Er hangen onbekende armen om mij heen en ik bungel tussen een rij Polen die keihard springen op Red Hot Chili Peppers. “Give It Away…Give It Away.” hoor ik aan alle kanten galmen. Ik dans alles eruit. Afstand, het gemis – de pure lust naar Marinda. Het is een lange avond en nacht. De zwaartekracht is iets dat je eindeloos kunt gebruiken.
De stilte is aan het einde van de avond oorverdovend als de de DJ zijn laatste deuntje als een toetje heeft afgegeven. Het is op, we gaan naar huis. Buiten hoor ik nog mensen roepen “Hee Dutch!”, Ik ben op. Mijn hoofd is leeg. Kjeld en Beata hebben in de Club aan tafel alles gezien en niet echt gedanst. Zij hebben erg gelachen om mij, maar ook heerlijk gepraat – geschreeuwd.
Onderweg terug wordt er over mij gepraat. Het is in het Pools dus ik versta er weinig van. De Zus van Sylvia was erg onder de indruk van hoe ik losging. “Wirtuoz”, zegt ze. We slapen in de verschillende kamers in de flat.
Marinda is aan het groeien, dat heb je met 16-jarige meisjes. Ik heb er geen weet van maar alles is meer en mooier geworden in de tijd dat ik er niet bij ben – onder haar blauwe ketelpak. Geef een meisje een zomer en aan het einde daarvan wacht een verschijning – als een vlinder. Ik heb de volgende dag geprobeerd te bellen maar ze was er niet. We hebben nog een paar dagen voordat we richting Nederland vertrekken.
Ik kan, zo er niet op wachten tot ik haar weer zie.