Een telefoontoestel of telefoon is een toestel waarmee gesprekken mogelijk zijn tussen personen die zich buiten gehoorbereik van elkaar bevinden. Voor een dergelijk gesprek zijn minstens twee telefoons nodig en een netwerk waarop de telefoons zijn aangesloten. Als iemand al reeds in gesprek is met een tweede persoon zal de derde die probeert te bellen met een van de andere twee een ‘in gesprek toon’ ontvangen.
Ik kan met recht zeggen dat Nienke erg lang in gesprek was die avond. Ze is zelfs onderwijl even naar de wc gegaan om te plassen. “Ik wacht wel even hoor.”, zei ik.
Het was natuurlijk een beetje vreemd dat ik moest bekennen dat ik bij de Bosbaan was geweest. Dat ik daar had gezeten en dat niet kenbaar had gemaakt. Ze geloofde het eerst niet, maar toen ik uit mijn schriftje tot in detail kon zeggen waar ze zat in de boot en wat ze aanhad, was het ongeloof snel verdwenen.
Het helemaal gek toen ze bedacht dat ze iemand die leek op mij – langs de kant had zien lopen en had bedacht dat ze mij wilde bellen. Ze had ook wel weer toegegeven dat het een beetje vreemd was geweest als ze mij daar had getroffen. Ze had ook niet nog even met mij ergens wat kunnen drinken. Ze wilde vroeg naar bed omdat ze morgen fit moest zijn voor een dag in de ‘Snijzaal’. Die opmerking vond ik bijzonder interessant.
Maureen staat voor een schilderij. Het schilderij toont een gezelschap van deftige heren dat zeer nieuwsgierig gebogen staat over een vrijwel naakte man. Hij ligt op een tafel, de ogen gesloten, de arm ontdaan van de huid. ” ‘De Anatomische Les van Dr. Nicolaes Tulp’, zoals het werk heet, is gemaakt in een tijd waarin er éénmaal per jaar een geëxecuteerde crimineel werd ontleed. In die tijd een enorme happening. “, zegt ze. “Eén van Rembrandts beroemdste schilderijen”
Ik wil er niet te lang naar kijken en stap verder naar een schilderij van een koperen vaas met bloemen. “Vind je het niks.”, vraagt ze. Ik heb net ontbeten en gisteren was het laat geworden met drank en alles. Het valt niet echt goed. “Misschien als ik wat frisser ben, voornu kan mijn maag het niet aan.”, zeg ik. Maureen moet lachen. “Dan is het goed geschilderd.”, zegt ze.
“Snijzaal?”, vroeg ik. Ik kon me er een beetje voorstelling van maken. “Ja, Anotomie. Je moet een beetje fris en fit zijn als het in de ochtend is.”, zei Nienke. ” Ook is het wel handig om niet teveel gedronken te hebben de avond van tevoren, omdat de geur van formaldehyde tot ver in de neusgaten doordringt. Roeien helpt om goed te slapen.”, zei ze. Ik had al een paar keer gezegd dat ik daarom moest ophangen, maar we deden het niet.
Mijn moeder had gezegd dat ik altijd te lang aan de telefoon hing. Met Bo, Maureen, Marieke, Marinda het maakte niet zo veel uit. “Ik ben een beetje de tel kwijt, hoor.”, zei ze. Ook als ze mij belde. “Maureen betaalt zelf haar rekening hoor mam”, zei ik een keer. “Die kan toch ook niets met een toren hoge rekening. Het is niet nodig”, snauwde ze. “Je moet het gewoon kort houden.” Ze had gelijk, natuurlijk had ze gelijk.
De stem van Nienke klonk als muziek. Het was zo duidelijk dat ik niet alleen kon zijn. Ik had het ook over muziek gehad trouwens en de moeder van Nienke. Ik was het niet vergeten. Misschien kwam het wel doordat ik het in de bus onderweg naar de Bosbaan in mijn hoofd bleef hethalen. “We kunnen wel naar de bibliotheek gaan en muziek lenen en een bandje opnemen met muziek.”, zei ik. Nienke had een gouden kaart voor de OBA met haar studie. Die mocht overal bij. Het klonk ook als een geweldige date.
Mijn oor was roodgloeiend – pijnlijk zelfs toen we uiteindelijk ophingen. Nienke zou donderdag om half 3 al op het station staan om me te helpen bij de boodschappen.
Zo leuk.
Ik droomde die nacht over Ruth die niet kon slapen. Het kwam door de Jet lag. Ze had die dag ook al zo veel gezien. Ze had mij geprobeerd te bellen om het te vertellen, maar ik was in gesprek – heel lang in gesprek.