Verschil is hetgeen afwijkt van het andere in een vergelijking. Het andere dat vanuit het tweede of een hoeveelheid opvalt en uniek maakt. Verschil is afwezig of omschrijft iets aanwezig – zichtbaars of onzichtbaars. Zoals kleur zichtbaar is maar gewicht niet. Als een replica verschilt van het origineel door geen enkel waarneembaar en aanwezig verschil, maar er toch is. De meeste verschillen kun je beoordelen of meten. Verschillen kunnen bepalen welke keuze je maakt. Er zijn veel verschillen. Hoewel mensen graag eenheid zien en gelijkheid – is toch diversiteit en verschil een enorme kracht.
Marinda was mijn keuze en ik was die van haar – toen. Zoals Simone nu mijn keuze is en ik die van haar. Daartussen zit een wereld van verschil – tussen Marinda of Simone en al die andere ook. De constante factor ben ikzelf, maar ook daar en door tijd was ik in constante verandering en verschillend. Zo als iedereen.
Marinda heeft een plan – het is het grote verschil tussen mij en haar. Ze heeft een lijstje – het was eerst een grote lijst – eerst, maar intussen is er gestreept, overgeschreven en gegumd – overwogen en geschrapt. Op de lijst staan 4 kunstacademies een theaterschool en 2 andere creatieve opleidingen. Alles in verschillende steden en met verschillende eisen. Er zijn verschillen in werkzaamheden – doelen die moeten – andere dingen die kunnen helpen. Er zijn kwaliteiten die kunnen worden ontwikkeld.
Marinda kan er eindeloos over dromen – rechtzetten en overwegen – bedenken. Ik zie het aan haar. Zij moet nog 2 jaar VWO en dan. Ik nog maar een jaar MTS, maar ik heb geen benul – geen plan. Marinda wel het is mijn grote verschil tussen haar en mij. Ik hou van haar daarvoor – doordat, ik hou van haar doelen. Ik kan er naar vragen – het kan altijd. Dan hoeven we het niet over mij te hebben. Mijn examen, mijn doel – dat stopt. Als het voorbij is en dan? Geen idee.
Het is haar kracht – vooruit kijken. Niet naar nu, maar naar dan. Dat waar ze haar armen naar uitreikt. Marinda heeft een tekenmap – een map met haar gedachtes. Complex – chaotisch maar mooi – dikke strepen op grote vellen papier. Niet als die van mij – mijn map – mijn tekeningen. Perfectie – zoekend naar verschillen en die proberen te voorkomen. Doorgestreept, overgeschreven en gegumd.
Bo trok het papier uit mijn handen. “Dat ben ik toch?”, zei ze. “Nee, dat ben jij niet, het klopt niet – er klopt iets niet.”, zei ik. “Ik vind het goed hoor, ik ga deze gebruiken.” zei ze. “Maar…”, ik keek haar aan zag dat het geen nut had – geen geduld, Bo had geen enkel geduld. Ik had het ook niet – het was al meteen weg toen ze naakt voor mij ging liggen en ze zei dat ik moest gaan tekenen. Ik herpakte het al snel- ik moest wel – wachten moest ik. Ik pakte een nieuw stuk papier en ging weer verder. “Ga je nog even liggen, ik kan het beter.”, zei ik. Bo knipte een navel uit een tijdschrift. “wacht effe.”, zei ze. Ja, ja, dat kon ze wel – mensen laten wachten. Het meisje dat helemaal nergens op wachtte. Het was mij verschil mijn grote verschil met haar.
“Dat is toch hartstikke mooi” zeg ik. Marinda gelooft er niets van. Ze heeft haar nieuwe werk na lang vragen te voorschijn gehaald. “Ik doe mijn best”, zegt ze. “Ik kan beter.” Ik kijk er nog eens naar “Ja, dat snap ik het kan altijd beter.”, zie ik.
Ze heeft een doel. Ik kan wel zeggen dat het niet beter hoeft, maar dat helpt niet. Het maakt zo veel uit als ik dat niet doe – het is het verschil.