Een parallel of breedtecirkel is een denkbeeldige cirkel op aarde die alle punten op een bepaalde breedtegraad verbindt. Verbindingen – lijnen die evenwijdig lopen met een andere lijnen als overeenkomsten tussen twee dingen. Ik zoek ze. Zoeken naar parallellen of alternatieve werkelijkheden – een van de eigen werkelijkheid onafhankelijk bestaande werkelijkheid die er tegelijk mee voorkomt als gelijke of ongelijke – als andere. Alsof het om een werkelijkheid gaat die een variant is van die van ons. Variatie is mooi – als andere kansen – opties die doorgaan als je ze niet hebt genomen in andere werkelijkheden.
In deze werkelijkheid vallen alle lijnen ergens samen op de wereld. Loop lang genoeg rond hier en je komt elkaar vast tegen. Het lijkt onvermijdelijk. Toch kun je elkaar ook mislopen – evenwijdig aan elkaar lopen en elkaar nooit meer zien. Ik mis redactie nu – gesprekken over hoe iets was met Marinda. Ik sprokkel naar waarheden. Ook ingeval van Terschelling. Ik heb lang niet alles opgeschreven.
Kjeld en Beata hebben steeds vaker momentjes samen – op Terschelling. Ik begin te twijfelen of ik niet door dingen heen ben geslapen als ik ze soms zo zie lopen. Ook Sylvia merkt het. Gesprekken met haar zijn echter onmogelijk. Ze spreekt nauwelijks Engels, maar wel een beetje Frans. Dat is nou precies iets waar ik niets van versta.
Als Beata en Kjeld ergens blijven hangen en ik met Sylvia in onze tent eindig hangt er wel iets in de lucht. Ik heb wat gitaar gespeeld, het is eigenlijk het enige universele dat je kunt doen – zingen. Sylvia is een mooi meisje maar niet mij type – pinnig. Het is ook niet aan de orde, maar ik zeg het toch even. Het lijkt zo voor de hand te liggen.
Lieke sprak Frans. Zij kon de zuchtdames van Marielle goed nadoen. Ik vond het erg opwindend als ze dat deed. Zuchten is leuk in het frans, maar hoe grover ze werd in het Frans hoe mooier ik het vond klinken.
In een parallel ergens doet ze het nog steeds elke dag voor mij. Net zo als Bo elke dag nog moppert over het verstrijken van haar tijd – terwijl ze naakt voor haar Apple laptop gaat zitten. Maureen haar Yoga doet als ik opsta en ze mij haar zakmes uitleent. Net als dat Marinda mijn kind zou dragen ergens in een parallel universum – omdat ze zei dat we er gewoon een gingen maken.
Maar ik ben hier op deze tijdlijn – deze lijn, dit parallel. En hoewel ik wil vluchten nu van alles – houdt Simone mij en ik haar – wij ons op het rechte pad. Eindeloos kunnen we verzanden in waar het niet om gaat als we niet opletten – omdat andere het aanhalen als de rede – het feit. Anderen waar het niet om draait – ik ben hier, ik hoor hier – hier waar alles is dat ik niet wil verliezen.
Ik droomde dat ik zand was vannacht. Ik schuurde langs alle scherpe randen. Bracht gladheid aan waar hoeken waren. Zodat alles minder pijn deed. Liet mensen zandkastelen bouwen als wensen om in te wonen. Plekken waar geen ruimte was voor onwaarheden – niet als luchtkastelen. Die dingen- dingen die het licht niet konden verdragen begroef ik in kuilen in en onder mij. Als zand – zand er over.
(01. Terschelling) Lieve Marinda,
Het strand van Terschelling lijkt eindeloos breed. Het zand waait als een deken boven de grond langs deze vlakte. Als je op de juiste plek gaat liggen zie je het als een gaas langs je neus waaien. Ik heb de lege fles wijn meegenomen. Er zit een briefje in. Hij is voor jou. “Ik mis je!” Staat er op. Misschien kruist het je nog als je terug bent en op het strand gaat wandelen.
Ik hou van je – dat klinkt als een ding, maar ik weet het zeker.