De oorspronkelijke definitie van brieven van de PTT luidde: ‘onder brieven wordt verstaan alle bescheiden en op papier, perkament of soortgelijke stoffen gestelde mededelingen en berichten, al dan niet verpakt, voor zover die niet zijn te rangschikken onder de drukwerken en braillestukken’ . Bij de Wet Verzelfstandiging PTT van 26 oktober 1988 is het woord ‘berichten’ uit de definitie gehaald waardoor privatisering van het berichtenverkeer mogelijk werd.
Ik begrijp geen snars van die laatste zin, maar 26 oktober 1988 werd ik 17 jaar- dat is veel belangrijker. Soms hoef je maar een paar woorden of een woord te verwijderen om een berichtenverkeer weer mogelijk te maken. Het is altijd lastig te achterhalen welke dat zijn.
Het is jurkjes – rokjes dag in de brief uit de Ardennen – bloemetjes jurken. “Je kunt het ontkennen Marinda, maar het wordt tijd dat je een paar nieuwe beha’s krijgt”, zegt haar moeder. “Dit is niet goed voor ze.”, wijzend naar haar boezem. Ingrid knikte instemmend. Het was lang geleden – niet zo lang geleden als toen ze met wc-papier bij vulde en zich afvroeg wanneer het nou op gang zou komen, maar inmiddels was het wel lang genoeg om weer nieuwe maten te laten op meten. De volgende dag was er een missie. Marinda was aan het groeien.
Waarom ze allemaal hadden besloten hetzelfde aan te trekken was te verklaren. In de Ardennen werd geen spijkerbroek of pantalon in een dag droog aan de waslijn. Dat was enkel het geval bij lichte jurken met bloemetje motief. De moeder van Marinda kon altijd wel een was te draaien. Ingrid wist zich door de dag heen wel een paar keer om te kleden en bij Marinda kon ze wel wat bij elkaar sprokkelen. Gevolg was dat de dames regelmatig waren uit te tekenen in hun – net aan – droge jurkjes.
Wat volgt in de brief is een heel betoog over het begrijpen van het verbranden van beha’s. Na een stadsbezoek met de dames en een eeuwigheid in een lingerie winkel. Marinda omschrijft woeste vrouwen die op straat beha’s verbranden en vluchten uit deze winkels. Een beeld waar Dolle Mina, een feministengroep uit de jaren zeventig, veel mee geassocieerd werd, maar beha-verbrandingen zijn er nooit geweest. Het is eigenlijk een mythe. Toch was ze het er mee eens, want beha’s passen was het ergste dat er was.
De dag erna droeg ze er uit protest geen. Een keer géén beha dragen kan een gevoel van vrijheid geven. Het scheelt een kleding laag gewicht en een klein beetje tijd in de ochtend. Je kunt er ook iets over schrijven in een brief:
Ik draag geen beha lieverd. Als je wilt kun je overal bij. Licht verpakt ben ik met tepels als braille door mijn jurk heen. Mensen zien het wel maar het interesseert mij niet. Ik ga vandaag toch niet het park af. Toen ik boodschappen ging doen en ik die vrieskast open deed werd het spontaan wel wat duidelijker. Terwijl ik afrekende deed ik net of ik van niets wist. Die jongens die bij het fietsenhok stonden, buiten – wilde mij vast uitpakken, maar dat mag alleen jij nog doen. Zal ik mezelf zo opsturen- mezelf toesturen naar jou, als deze brief?
Hoe is daar? Alles goed. Of heb je al een koude douche nodig? Beetje verkoeling?. Want ik eet nu een ijsje – en heb geen beha aan. Kun je me zien?
Morgen ga ik met de Poolse dames en Kjeld naar Terschelling. Ik denk dat ik deze brief daar op elk onbewaakt moment ga lezen. Ik ga de brief mee meenemen.
Mijn brieven van Marinda.