Afstand is in principe het begrip dat de meetbare ruimte tussen twee niet samenvallende objecten aangeeft. Deze meetbare ruimte kan zowel tussen concrete als tussen abstracte objecten bestaan. In de dagelijkse praktijk echter, valt een af te leggen afstand meestal niet gelijk met (een verplaatsing over) een rechte lijn. Liefde overleefd als de afstand tussen twee niet te groot is of het overbrugbaar lijkt. Als men vol houdt.
Afstanden. Ga je met iemand mee? Blijf je staan? Laat je haar gaan? Overbrug je de afstand met reizen of wacht je het af met geduld? Laat je haar verdwijnen langs de horizon tot je haar niet meer kan zien? Tot je af en toe misschien nog iets ziet? Je het je nog herinnert, maar het zo ver weg lijkt? Keuzes als kruispunten.
Ik heb veel verloren door afstand – afstand is er altijd, maar het meeste is te overbruggen. Als je maar blijft praten. Het is ook nu. Er is letterlijk een afstand tussen mij en dat waar ik uit voort kom. Ze houden de schijn op dat het iets met mijn Simone te maken heeft. Als ze mij immers de schuld geven zijn ze alles kwijt. Toch is het is met mij.
Het is iets dat zij niet meer willen en ik geloof – in staat zijn te overbruggen. Ze rende zich de tandjes afgelopen maanden. Elke keer als ik een poging waagde waren ze weer iets verder. Het heeft gewerkt – er is niemand die het nog kan hebben over dat waar het mee begon.
Dat geeft niet. Ze kunnen niet anders. Dat snap ik nu. Gelukkig voor hun, maar ik ga ook geen schoonheidsprijzen uitdelen. Het is de manier waarop. Het raakt mij in mijn nest en doet mij twijfelen aan alles dat ik geleerd heb. Geleerd heb van hun, verdomme. Dat mag echt niet. Je verzint het niet. Het is een beerput. Hij zat potdicht, blijkbaar mijn hele huwelijk. Simone en ik hebben er weinig van gemerkt, maar het was een mooi middel om ons onderuit te halen. Gelukkig heb ik gedoucht – vanmorgen, heel vroeg.
Liever Marinda,
Weet ik moet je iets vertellen over het meisje na jou – sorry, maar het moet. Er stond letterlijk een zeecontainer naast het huis toen zij vertrok. Alles zat daar in. Ik heb in een leeg huis geslapen, het was zo raar. Ze nam alles mee wat van haar was. Pas toen werd duidelijk dat ik niets bezat. Alleen maar haar – net als dat ik alleen jou had toen. Dat was genoeg, maar dat zag ze niet meer. Zoals Simone nu met mijn kinderen ook meer als genoeg zijn.
Heel langzaam was er een afstand tussen ons ontstaan. Beetje bij beetje was ze steeds verder weg geslopen. Ze zei dat ik veranderd was, maar dat was het niet. Ze dacht dat het mijn schuld was, maar dat was echt niet waar. Als bij een schilderij. Als je er heel dicht opzit zie je andere dingen dan met een beetje afstand.
Ik had net een vaste baan na jaren eindeloos werken via uitzendbureau’s. Ineens was daar haar plan – het onwennige dat wenste niet hier te zijn met mij, maar ver weg. De wereld zien – afstanden afleggen. Rennen.
“Is goed, moet je doen!”, zei ik. Ik gaf ruimte. Het was niet genoeg. Ik zag het aan haar. Ik moest mee, mee en alles achterlaten. Ik kon het niet. De wereld – mijn wereld met haar was hier. Niet ergens anders. Ik wilde nooit meer weg uit Haarlem.
Voordat ze vertrok woonde ik nog in dat huis met haar. Wonen – leven met iemand waar je naar verlangt, maar met zo’n afstand is echt het aller moeilijkste wat er is. Als toen in Polen of mensen die weg rennen. Wat ik hier ook mee wil zeggen is: “je had gelijk. Alles, je had in alles gelijk.”
Maar dat was na jou Marinda – er zit nog wel wat tijd – afstand tussen Polen, jou en dat moment – onmetelijk eigenlijk. Ik mag nog een hele afstand met jou afleggen – schrijven. Gelukkig, dat is zo fijn. Dat kan niemand mij ontnemen. Net als alles wat ik nu heb.
Kus, als het mag,
Jeffrey
Polen. Het is soms niet te doen hoe ik naar haar verlang – mijn Marinda. Wij zijn onderweg naar een stad waar Sylvia woont. Zij was ook in Parijs toen we Beata ontmoette. Sylvia kende Parijs op haar duimpje. Ze was daar al zo lang. Kilometers – enorme afstanden had ze er al afgelegd. Die was ook ergens van weg aan het rennen.
Sylvia en Beata gaan mee naar Nederland – we gaan daar nog de vakantie afsluiten, maar eerst gaan we haar ophalen. In haar dorp is een discotheek. Als iets helpt tegen piekeren is het wel dansen.
Thuis wachten brieven die ik niet wil lezen. Van Marinda die er niet is.
Nu, dat is lastig, als er iets is gestuurd wat je eigenlijk niet had willen lezen. Deze week zit er vol mee. Uit de beerput.
Ik heb zo heerlijk gedoucht.
Ik hou zo veel van je Simone en mijn kinderen, zo veel.