Dronkenschap is een lichamelijke en psychische toestand waarbij sterke gedragsveranderingen optreden door een teveel aan alcohol in het bloed. Voorafgaand aan dronkenschap treden al lichte gedragsveranderingen op, zoals ontspannenheid en ontremming. Men zegt dan dat iemand is aangeschoten. Ook zal iemand, hoewel dit op het eerste gezicht ook voor de persoon zelf niet zo lijkt, geen voertuig meer kunnen en mogen besturen.
Marinda krijgt de hik als ze aangeschoten is. Het is ontzettend aandoenlijk. Vooral omdat ze onderwijl gewoon doorgaat met babbelen. Marinda is een babbelkous als ze is aangeschoten. Dat is ze normaal ook al, haar hoofd staat zelden stil, maar bij aangeschotenheid is het allemaal wat losser. Dan heeft ze haar hart echt op de tong. Dit – in combinatie met het feit dat dit dametje zich nu in alles 10 keer vrouwelijker voelt dan voorheen, is bijna een onmogelijke combinatie.
We zijn de stad in gegaan. We zijn niet echt verder gekomen dan Cafe de Flapcan. Wat prima is als we nog kruipend naar huis moeten. Dan is het nog een pokke eind maar alle beetjes helpen. Het is de eerste keer dat ik met Marinda in Haarlem wat ben drinken. Het is het thema van deze week “De eerste keer”. Ik vind het prima dat we niet verder de stad in zijn gegaan. Het voorkomt dat ik echt mensen tegen kom. Ik schaam mij niet voor Marinda. Ik wil haar alleen nog met niemand delen.
Het is wel grappig die hik. Het kan altijd nog erger. Bo kreeg niet hik maar een soort omgekeerde herhaal functie. “Hé schattig, jij hebt kuiltjes in je wangen. In je wangen heb jij kuiltjes, schattig hé!”, zei ze dan of “Ik kan niet meer fietsen, meer fietsen kan ik niet!”, “Ik kan heus nog wel lopen, lopen nog wel, ik kan het heus.”.
Maureen moest altijd plassen als ze dronken was. Het maakte niet uit of ze nou net geweest was als we de kroeg hadden verlaten. Gaf haar 3 minuten op de fiets en ze moest gewoon. “Kunnen we niet even doorrijden we zijn bijna thuis” zei ik dan. “Echt niet.”, zei ze dan. “Ik doe het in mijn broek.” Ze is ook de enige vrouw die ik ken die echt wild kon plassen als het moest. Maakte niet uit waar. Dan zag ik haar vlechten achter een plantenbak en een paar fietsen en hoorde ik een water val.
Marieke was nooit dronken. Ik heb Marieke nog nooit dronken gezien, punt.
Lieke wel die moest je dan vasthouden. Niet omdat ze omviel maar omdat ze misschien heibel zocht. Dan liep je door de stad en dan zat ze als een soort supergirl te zoeken naar onrecht. “Kom nou joh, bemoei je er nou niet mee.”, zei ik dan. Dan moest je haar vasthouden. Het is niet dat ze iets zou doen, meer dat ze er iets van zou zeggen.
Simone was dronken een paar weken geleden. Het was zo schattig. Toen ik Simone leerde kennen kon ze mij echt onder tafel drinken. Net als Bella. Ze had mij een sms gestuurd om 4 uur ’s nachts. Begrijp goed, ik lag gewoon te slapen. Ik werd wakker vanwege allemaal gerommel. Simone was beneden toen ik het bericht las. Ik ging even checken. Ik hoorde van alles in het toilet. “Gaat het.” riep ik. “Oh hoi, ja het gaat wel, ik moet even, geef me even – heel even de tijd goed?”, zei ze. “Wat is er dan?”, vroeg ik, (inkoppertje). “Nou het ging eigenlijk wel goed. Alleen onder weg nam ik een smintje en toen ging het helemaal mis.” zei ze. “He ja”, zei ik. “Die smintjes…”
Ze was zo ziek. Het was zo schattig.
Marinda zit achterop te zingen. “Under the bridge downtown Is where I drew some blood….. Hik ….Under the bridge downtown I could not get enough… Hik.” Ik ga afstappen en haar zoenen, denk ik, maar ik ben allang blij dat het haar lukte achterop te springen toen we vertrokken. Ik mag ook eigenlijk niet fietsen.
Marinda rolt de trap op. Als ik boven ben en mijn tanden heb gepoetst ligt Marinda al half uitkleed op het bed. “Ik ga slapen denk ik.” zegt ze. “Ik denk dat ik slapen ga.”
Lief.