Een vrouw is een volwassen mens van het vrouwelijk geslacht. De term vrouw wordt dus meestal gebruikt voor een volwassene, waar meisje gewoonlijk voor kinderen, tieners of (vroege) twintigers gebruikt wordt. De term vrouw wordt echter ook gebruikt voor vrouwelijke mensen, ongeacht de leeftijd, in termen als “vrouwenrechten”. Meisjes worden vrouwen, uiteindelijk als alles gaat volgens het natuurlijke plan.
Er staat een meisje van 15 in de huiskamer, ze is bijna 16. Ze heeft vanochtend na een lang gesprek tot in de nacht met Kathelijne al haar spullen ingepakt en is vertrokken. Ze kon mij niet bellen. Ze kon mij geen enkel bericht sturen, maar ze is er. Ze heeft haar rugtas in de hoek gesmeten en staat al iets te lang in stilte om zich heen te kijken. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Vanaf het moment dat Marinda binnen is voelt ze zichzelf een sensueel prinsesje en ik heb nog niets gedaan. “Wil je wat drinken?”, vraag ik. “Nee hoor“, zegt ze. Ik heb haar in de hal ongelooflijk gezoend, maar nu weet ik het even niet meer.
Ze is zo vertrokken van de camping zonder te douchen. Haar groene sandalen zitten nog onder het Limburgse zand en het zit ook op haar snoet. “Wil je misschien eerst even douchen?”, vraag ik. Marinda kijkt me aan en kijkt naar zichzelf. “Is goed.”, zegt ze. Ze kent dit huis niet. Helemaal niets van dit huis kent ze. “Oké dan moeten we even naar boven.”, zeg ik. Opweg naar boven herhaal ik mijn woorden: “Eerst”, waarom zei ik nou: “Eerst”, “Wat komt daarna dan?”, bedacht ik. Ik weet wel, maar dat kan toch niet?
Boven pak ik een handdoek uit de slaapkamer van mijn ouders terwijl Marinda in mijn kamer op mijn bed is gaan zitten. Ik snap het niet. Ze zit gewoon op mijn bed alsof er niets aan de hand is. Terwijl ze daar zit, staar ik weer iets te lang. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk.
“Hier is de badkamer.”, zeg ik vanuit de hal. Marinda staat op en loopt met me mee. Als ik de badkamer uit wil lopen gaat ze voor mij staan. “Ga je niet mee douchen?”, zegt ze. Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen. Ik vergeet te ademen. Ik vergeet alles. Ik voel mijn hart in mijn keel bonken. Nee, het voelt alsof mijn hart elk moment een weg naar buiten slaat en ergens voor haar groene sandalen op de grond gaat vallen. Zo voelt het en als verzuipen – in die ogen.
“Ehm..”, stamel ik. Hier sta ik dan met al mijn praatjes, al mijn plannen. Al mijn geschrijf en ervaringen. Post nr 85. Een echte man die precies weet wat hij moet doen. Ik ben de oude fiets, dat ben ik, maar mijn ketting ligt er af. Ik ben nutteloos en alles vergeten. Een snotneus.
Het is mij allemaal al eerder uitgelegd. Ik heb het allemaal al meegemaakt, maar ik weet het niet meer. Ik heb geen enkel benul. “Weet ik niet.”, zeg ik.
Marinda begint zich langzaam uit te kleden. Het duurt niet lang voor alles uit is. Ze is zo mooi. Compleet zonder schaamte.
Ze kijkt me nu nog een keer scheef aan en knijpt een oog dicht. Ze grinnikt.
“En nu?”, zegt ze.