Op eenjarige leeftijd ontvlucht Kes (een vrouwelijke Ocampa) de ondergrondse wereld waar ze met haar volk woont. Eenmaal buiten valt ze direct in handen van de Kazon een vijand van de Ocampa. Neelix weet haar samen met de bemanning van het sterrenschip Voyager uit handen van de Kazon te bevrijden en zo heeft Voyager er een nieuw bemanningslid bij.
Er zijn manieren te weten wanneer een jaar korter duurt dan normaal. Natuurlijk willen wij graag elk jaar even veel tijd hebben als het ervoor. Wij zijn buiten alles in tijd liniar, met uitzondering van het schrikkeljaar. Alles everedig en even lang.
Toch wist ik achteraf altijd wel welk jaar langer duurde. Tropen jaren en eeuwige zomers. Winters nog langer en kouder dan die ervoor. Als ze je zag. Ze je wel zag – vroeg hoe het met je was, maar het meer was uit beleefdheid.
Zij waren tijdloos. Veranderde minuten in dagen. Uren in weken. Omdat wij dagen wegsliepen en nachten doorhaalde. Mensen als werkmieren in ongekende snelheden aan ons voorbij gingen. Auto’s onafgebroken lijnen licht creëerde langs de wegen. En de zon opkwam en onder ging zonder dat wij het hadden gezien. Dat, tot ze zei “jou tijd is voorbij” en alles weer verviel in de oude tijdlijn.
Er waren wel meer meisjes voor mij onbereikbaar. Onverklaarbare schepsels, wereld vreemd en niet van hier. Uit sterrenkaarten geplukt – huppelde doelloos langs routes waar geen mens ooit was geweest. Passeerde mij, misschien. Dat of wegens hun hoedanigheid gewoon niet meer te benaderen. Verzonnen of veel te jong al opgebrand.
Ik had een foto van Kes uit een willekeurig blad in mijn schiftje geplakt. Ik vond haar zo mooi. Zo’n meisje dat onbereikbaar was. Zo een waarvan je dacht, “Als ik haar aan het lachen breng, lukt het vast mijzelf in haar gedachte vast te leggen.” Onbegonnen werk, onmogelijk. Kes was immers een eenjarige Ocampa. Zij zou slechts 8 jaar oud worden. Zij had geen tijd voor onzin. En zij was een karakter uit Star Trek.
“Wie is dat?”, snauwde ze. Wijzend naar het stukje dat ik in mijn schift had geplakt. “Dat is Kes”, zei ik. Natuurlijk wist ik wel dat dat niet voldoende was. “Wie is kes”, vroeg ze. “Zij zit in Star Trek”, zei ik. Waarna verdere vragen achterwege bleven. “Pfff”, hoorde ik haar uitkramen. Ik zette maar een plaatje op, ik hou ook Janis.
Joplin is alles wat ik mooi vind aan het onberijkbare. Onbegrijpelijk aan een vrouw. Niet te knap, ruw – ongeslepen, omdat niemand het durfde. Durfde te slijpen. Zo alles wat haar verder mooi maakte. Een schepsel te complex voor sterrendom – dat van haarzelf. Voor bekend, beroemd of artiest. Met haar gemartelde manier van zingen. Haar ogen tot kleine lijnjes onder in driehoekjes gevormde wenkbrauwen. Amandelen.
Een die in een jaar meer uit het leven haalde dan ik ooit zou kunnen. Jij. Zo een waar je aan hangt. Ze je door haar snelheid, halverwege, langs een paar honderd meter asfalt verdeelde. Ze even stopte en vroeg of het ging, maar niet echt tijd had voor het antwoord. Iemand anders je immers wel tussen de steentjes vandaan pikte.
Ze besefte dat haar nieuwe album van het grootste belang was. En toch, misschien was ze de muziekbusiness wel beu. Vooral nadat ze eindelijk een man had ontmoet met wie ze verder wilde . Ze geloofde dat hij echt van haar hield. Na een tijdje begon ze toch maar met de opnamen van een nieuw album. Opnames waarbij ze op 4 oktober niet meer kwam opdagen. Het album Pearl verscheen postuum in 1971 mijn geboord jaar Een van Joplins bekendste nummers hierop, het door Kris Kristofferson geschreven Me and Bobby McGee, nam zij enkele dagen voor haar dood op.
Ik heb de tv uitgezet. Mijn tv is zorgvuldig verborgen onder mijn kledingkast en het schuine dak van mijn studentenkamer. Een tv is lelijk. Gemeen. Je kunt al je tijd kwijt raken aan onzin op tv. Kes is heeft zojuist in haar laatste aflevering op het schip Voyager afgerond. Ik kan het niet geloven. Ik ben er een beetje verdrietig om. Belachelijk.
Ze zijn er altijd. Je kent ze wel. Die meisjes die uren in oneindigheid veranderen. Alles om haar heen haar tempo aanneemt. Dat, maar je toch aan het einde het gevoel hebt dat er te weinig tijd was.
Zo weing tijd.