Er zit een plekje om mijn neus het zit er al een tijdje, het zat er al eerder en toen hebben ze het weggehaald maar het is weer terug. In het ziekenhuis krijg ik op mijn donder, ik had gezegd dat ze niet alles mochten weghalen, ik heb letterlijk op de operatietafel gezegd dat ze zich moesten beperken tot wat ze zagen. En nu, nu zit ik met de gebakken peren.
Ik word ingeplant, er moet wat af het is onvermijdelijk, mijn neus, echt iets midden in mijn gezicht. Waarom niet mijn oor of desnoods een hele rij tenen, ik vind het doodeng. Terwijl ik de dagen volgen naar de grote ingreep zit er een liedje in mijn hoofd, het wordt irritant maar ik ken het inmiddels woord voor woord.
Ik word voorbereid voor de operatietafel en plaatselijk verdoofd het stelt allemaal helemaal niets voor. “Maakt uw zich niet druk” zegt de plastische chirurg, een man die bij controles erna, systematische eerst mijn vrouw een hand geeft en dan pas mij aankijkt. “U bent toch al getrouwd, u hoeft zich niet meer druk te maken” voegt hij toe.
Op de tafel hoor ik alles, het is doodeng, “bent u bekend met werk van Lou Reed” vraag ik uit pure zenuwen, ik hoor hem nadenken, “ehm?” zegt hij. “Ik heb al de hele tijd een nummer van hem in mij hoofd het heet ‘Harry’s Circumcision’, kent u het?” vraag ik. Naast hem staat een assistent-arts die iets vasthoudt, ik hoor hem grinniken, “hou je handen stil” wordt er gezegd. “het gaat zo” zeg ik en begin te citeren terwijl ik voel dat mijn neus wordt aangepakt, het is mijn manier controle te krijgen over wat er gebeurd.
“Looking in the mirror, Harry didn’t like what he saw
The cheeks of his mother, the eyes of his father
As each day crashed around him, the future stood revealed
He was turning into his parents
The final disappointment
Stepping out of the shower, Harry stared at himself
His hairline receding, the slight overbite
He picked up the razor to begin his shaving
And thought: “oh, I wish I was different.”
I wish I was stronger; I wish I was thinner
I wish I didn’t have this nose
These ears that stick out remind me of my father
And I don’t want to be reminded at all
The final disappointment
Harry looked into the mirror, thinking of Vincent Van Gogh
And with a quick swipe lopped off his nose
And happy with that he made a slice where his chin was
He’s always wanted a dimple
The end of all illusion
Then peering down straight between his legs
Harry thought of the range of possibilities
A new face, a new life, no memories of the past
And slit his throat from ear to ear
Harry woke up with a cough; the stitches made his wince
A doctor smiled at him from somewhere across the room
Son, we saved your life, but you’ll never look the same
And when he heard that, Harry had to laugh
Although it hurt, Harry had to laugh
The final disappointment”
De operatie is geslaagd, in de zaal heerst een leuke opgeluchte sfeer, terwijl ik de deur uit word gereden hoor ik de assistent zeggen, “dat was grappig”.
Bij de eerste controle weken erna geeft de chirurg mijn vrouw eerst een hand en kijk mij aan, alles is goed, ik geef hem een fotolijst met de uitgeprinte tekst, “misschien iets voor in de ‘OK’?” zeg ik, hij kijkt ernaar, “dat mag vast niet” zegt hij.