Ik heb een klokje in mijn zak. Het staat stil. Het staat op 1 uur 1 minuut en 1 sec. Waarom? Ik weet het niet zeker maar heb wel een vermoeden. Het is namelijk net laat genoeg om te weten dat je nog tijd hebt iets af te maken. En er is genoeg tijd gepasseerd om te weten dat je al genoeg hebt kunnen doen. Als je me ziet moet je er maar naar vragen. Het zit altijd in mijn zak. Als dat niet zo is raak ik inmiddels zelfs een beetje in paniek.
Dit klokje heb ik gevonden op de route langs Bloemendaal. Op de weg die ik zo vaak heb gefietst en voor de oprijlaan van het ouderlijk huis van Bo. Zij woont daar niet meer en haar vader ook niet. Maar ik heb het daar gevonden het is echt waar! Ik lieg niet! Ik zou niet durven zeg.
Weet je wat gek is? Ik heb het gevonden in een periode dat ik echt chronisch tijd te kort had. Iedereen wilde iets van me en ik trok het voor geen meter. Mijn klanten, de kinderen thuis, Simone, mijn familie en vrienden. Iedereen wilde iets van mij. Het was niet te doen er was geen tijd.
Toen vond ik het klokje van Bo. We liepen langs haar huis tijdens de avond4daagse en het lag daar gewoon. Er waren al zoveel mensen langs gelopen en niemand had het gezien. Ik weet zeker dat het van haar is. Zij was ook een klokje dat stil stond en het enige dat telde was ‘nu’. Eigelijk stond ze 2 keer per dag precies goed en dat was meer dan genoeg. Ook heel slim van haar.
Bo stond altijd op 1 uur 1 minuut en 1 sec. Waarom? Omdat je dan net genoeg tijd had om te weten dat je nog tijd had om iets af te maken. En er was genoeg tijd gepasseerd om te weten dat je al genoeg had gedaan. En niemand hoefde je te vragen hoe laat het was want je klokje was stuk. Het boeide ook niet.
Ik hoef er eigenlijk alleen maar een batterijtje in te doen denk ik. Ik vertik het. Ik heb nu alle tijd van de wereld. Als mensen mij iets vragen heb ik daar tijd voor. Het is altijd 1 uur voor mij ik heb al genoeg gedaan en kan nog echt iets betekenen. Daar heb ik altijd tijd voor. Er is nog tijd.
Ik heb alle tijd het zit in mijn zak.