Een fresco (Italiaans voor “vers”) is een muur- of plafondschildering, waarbij de verf direct op de natte kalk wordt aangebracht, zodat zij daarmee, na droging, één geheel vormt. Het werken met verf op verse natte kalk heet schilderen al fresco of in fresco; op een gedroogde kalklaag heet dit schilderen a secco of al secco.
Er was iets onbesproken – iets dat werd verzwegen in Bo. Als zo veel andere dingen in haar, maar dit kon ze moeilijk verbergen – het was duidelijk zichtbaar. Een eeuwig litteken van een dag die zij nooit wist te vergeten. Iets van heel lang geleden. Iets dat ervoor zorgde dat Bo altijd links van mij liep en haar rechterhand aanbood.
“Wat heb je gedaan?”, vroeg ik. “Weetniemeer”, mompelde ze. “Echt wel!”, zei ik. Dingen worden gevaarlijk als ik te veel vraag. Ze me aankijkt en ik duidelijk te veel vraag, maar Bo staarde naar buiten en wreef met haar rechterhand langs een paar onnatuurlijke lijnen in haar linker vuist. Ze vertelde mij niets..
Ik weet het inmiddels wel. Bo had daar toen zo hard met haar vuist geslagen dat ze daarna twee uur bezig waren geweest het gruis uit haar hand te plukken. Ik weet niet hoe het was gebeurd ik was er niet bij, maar ik had de littekens wel gezien.
Toen haar moeder werd begraven hadden ze van die rozen in kleine glazen langs de rand van de kist bevestigd. In een onoplettend moment had Bo zich als het kleine meisje dat ze was over de kist gegooid en keihard op de kist geslagen. Twee uur later zaten ze in het lokale ziekenhuis te wachten tot iemand de schade ging herstellen. “Ik mocht in ieder geval nog harder janken en lekker snel weg daar”, zei ze.
Haar tante en tweelingzus van haar moeder vond het prima om uit die plek weg te gaan – had met kleine Bo in de wachtkamer van de eerste hulp gezeten en Barbapapa voor gelezen uit een stapel boeken. Bo deed even net of ze daar met haar moeder had gezeten. Kroop bij haar en wilde alles vergeten. Dat kon prima – ze leek immers sprekend op haar moeder.
Het moeilijk je geen zorgen te maken. Zorgen over wat er nu gaat gebeuren. Er gebeurt na dit. Jij de deur uit loopt en niet meer terugkomt. Ik je nu zie en wat ik zie het laatste is. De uiteindelijke waarheid van een laatst avond met jou. De onherroepelijk eenzaamheid van een nachtelijke passie – een die eindigde met een naderende ochtend. Zie je – mijn hart brak tussen jouw kaken vannacht. In een stilte die verdween met een door jouw doorbroken zucht. Toen je mijn longen leeg trok met een teug – mijn lichaam onttrok je van elke druppel vocht en mijn gedachte leeg vrat.
Vergeten want er was geen tijd meer voor andere onzin. Vanaf dat moment en alle andere momenten daarna. Onzin zoals hockey – dat na haar verwondingen toch een onmogelijke sport was geworden. Toen ze thuis waren gekomen had ze in de hoek van de muur een doodskist getekend. Met 7 hechtingen in haar linkerhand – een eerste vers. Een kistje met een kiertje open – er groeide een roos uit.
Toen ik voor het eers in die kamer was – was dit alles uitgegroeid tot een Fresco.