Mist is een weersverschijnsel waarbij kleine waterdruppeltjes in de lucht zweven als een aerosol, wat het zicht beperkt. Mist kan zich vormen door afkoeling van zeer vochtige lucht (tot onder het dauwpunt) of door menging van koude met warme vochtige lucht.
Ik heb je gemist. Heel erg gemist toen je weg was. Heel lang tot het minder werd. Het wegtrok als mist. Dingen weer zichtbaar werden. Duidelijk. Het koste wel wat tijd. Voor een puber een eeuwigheid. Als blauw – of blues. Toen er andere kleuren kwamen. Groen en Oranje.
Te veel blauw maakt ons dogmatisch, negatief en egocentrisch. Te weinig resulteert in koppigheid en angst voor verandering. Als in een mist. De complementaire kleur van blauw is oranje, dus als uw combinatie te veel melancholiek blauw bevat, kun je overwegen wat meer oranje in jouw leven te brengen.
Die blauwe ogen zaten mij maar glazig aan te kijken. Dat wil zeggen die ene dan. Die andere viel regelmatig dicht. Toen ik naar huis wilde. Ze achter de muren van Magni nog een blowtje had gerookt met Tom. Daarbij hadden wij al vanaf het moment dat ik haar op het schoolplein zag gedronken. Ik had een fles wijn mee – daarna tosties en bier in De Kleine Beurs.
We waren al slingerend naar Lisse gereden. En toen we terug naar huis gingen was het niet veel beter. In de dichte mist. Het duurde dus ook wel even voor ik door had dat ze pardoes van mijn fiets was gekukeld. Zeker een paar meter fietste ik door, net iets te lang om het te ontkennen. “Jij reed gewoon door.”, zei ze en kon haar lach nauwelijks bedwingen. En de hik.
Marinda sprong weer achterop en begon te zingen:
“Ik ben pluizig en blauw.”
“En oranje.”, riep ik.
“Ik zie echt geen zier in deze mist.”, voegde ik toe. Terwijl we heel langzaam naar huis gingen. Ze daarna haar koude voetjes in bed tegen mij aan legde. Meisjes kun je missen – zo enorm missen.
Ik had haar die week al weer zo gemist.