De Schreeuw (Noors: Skrik) is de naam van een viertal schilderijen en een lithografie van Edvard Munch uit 1893. De oorspronkelijke versie van de schreeuw uit 1893 hangt in het Nationaal kunstmuseum (Nasjonalgalleriet) in Oslo. Het geldt als het aangrijpendste schilderij van Munch. Het drukt het geestelijke leed en de emotionele kwelling uit die de schilder tijdens bepaalde perioden in zijn leven heeft gevoeld.
Maureen had mij een kaart gestuurd. Het moet haar laatste zijn geweest. Ik bedoel niet als ik de kerstkaart mee tel of haar brieven vanuit weet ik veel waar. Na mijn verjaardag – na de bushalte en nou ja, dat. Het was haar laatste kaart toen ze was wie ze mocht zijn. Ik haar het leukst vond.
Dit meisje vond mij te jong in mijn doen en laten. Zo als Marieke en Bo dat ook vonden. Ongeschonden – zonder ervaring omdat dingen altijd gingen zo als ik het verwachte. Uit een te stabiel nest. Zonder hele grote problemen. Met een zus die al het rebelse al had verwijderd. Er weinig weerstand was.
Lieve Jeffrey,
Deze ken je wel “De schreeuw”, misschien wel het meest tekenende werk van Munch. Zo kwetsbaar. Iedereen kent dit werk wel. Niet iedereen kan schreeuwen. Ik ook niet – ik zou het wel willen. Heel luid en heel duidelijk. Ik slik het in meestal – waar ik ben – waar ik nu sta. Het willen schreeuwen van de daken. Ik heb het nooit geleerd. Toen alles goed ging, had ik het niet geleerd – had het fijn gevonden als ik het kon – toen alles iets minder was.
Morgen vertrekken we – ik zie je donderdag, dikke kus,
Maureen.
Haar brieven vind ik moeilijker. Die daarna kwamen – omdat het meer een opsomming was. Ik op een lijstje stond van mensen die ze schreef. Het over haar ging, maar vooral over haar en Gent. Ik weet wel dat er momenten waren dat ik het haar wilde duidelijk maken – schreeuwen zelfs. Uit het diepste van mijn longen.
Ik schreeuwde het niet. Dat leerde ik pas veel later.