Kinderen voor Kinderen is een kinderkoor van de Nederlandse omroep VARA. Het koor trad op 5 december 1980 op televisie voor het eerst op en bracht kort daarna een album uit met liedjes, gezongen door kinderen tussen de 8 en 12 jaar.
Het koor was een succes. Het verkoopalbum met de single ‘Ik heb zo waanzinnig gedroomd’, stond negentien weken lang hoog op de verkooplijsten. Daarop werd er besloten om voortaan ieder jaar in november een album uit te brengen.
Annemiek Stuurman – zo heet ze. Het meisje dat “Ik heb zo waanzinnig gedroomd” zong. Ik was stapelverliefd op haar – droomde dat ze achter op mijn skelter zat. De jongens in de klas vonden het net een jongetje met die tuinbroek. Daar kon zij niets aan doen – dat bloempotkapsel ook niet. Ik had dezelfde kapper – mijn moeder.
Ik hield van tuinbroeken – vooral die van haar. Ik vond het geen punt. Annemiek was twaalf toen ze daar op het podium stond. Ik was toen net negen. Ik wist wel dat ze mij nooit zou zien staan. Ook niet als ik ooit eens voor haar zou verschijnen.
Annemiek had de mooiste sproeten van allemaal. Haar zoals iedereen het droeg in 1980. Tuinbroek, gympies en dus dat bloempotkapsel. Annemiek had een nummer een hit geloof ik – in ieder geval een single. Dat kan niet iedereen zeggen in Nederland.
De VARA-gids werd gedrukt een grote oplage bij de Nederlandse Rotogravure Maatschappij in Haarlem. De werkgever van mijn vader. Elk jaar voordat Sinterklaas nog in het land was vertelde mijn vader het verhaal van zijn fietstocht door weer en wind. Hij bijna een oude man voor zijn sokken reed.
Toen hij hem overeind hielp, zei de man tegen mijn vader: “Jij bent toch de vader van Seline en Jeffrey? Hier heb je vast een cadeau, zeg maar dat ik er aan kom – binnenkort.” Daarna haalde hij de plaat tevoorschijn van Kinderen voor Kinder van dat jaar. Aan tafel riepen wij dan met z’n allen: “Dat was Sinterklaas -suffie!”
Later hoorde ik dat het nogal wat voet in de aarde had. Dat mijn moeder het altijd voor Sinterklaas wilde bewaren – het scheelde een cadeau en een hoop geld. Ze wilde het bij alle andere pakjes neer te leggen. Mij vader kon niet wachten en maakte er een mooi verhaal van. Deze plaat stond bijna elk jaar op ons lijstje. Het was geen punt wij kregen hem altijd cadeau van de VARA.
Slapeloze nachten had ik van haar. Van Annemiek. Als een jongetje van 9. Onschuldig en groen als gras. Gelukkig waren de meisjes uit mijn klas er ook nog. Een goede afleiding. Wachtte prachtige vlechten op mij waar ik achter kon gaan zitten. Meisjes in mijn klas hadden geen bloempotkapsels. Herpakte ik mij ergens een keer op de dag om te vragen of ik een puntenslijper kon lenen – als ik opzettelijk mijn punt brak.