Soms wordt de term perceptie ook gebruikt bij het waarnemen en interpreteren van vormen van gedrag, processen of relatievormen die men in de samenleving kan tegenkomen. Men spreekt dan van sociale perceptie of interpersoonlijke perceptie. Onder sociale perceptie valt een proces als het vormen van een mening over een ander persoon. Deze vorm van perceptie kan worden gekleurd door onze eigen ervaringen, culturele achtergrond, levensgeschiedenis en persoonlijkheidskenmerken. De mening die wij over anderen hebben kan negatief of positief gekleurd of bevooroordeeld zijn. Soms kan een persoon als te positief worden beoordeeld op grond van zijn uiterlijk. Dit wordt ook wel het halo-effect genoemd.
Ik ben al bijna klaar met mijn verhaal als ik er achter kom dat Maureen geen woord heeft opgevangen. Ze haar enorme koptelefoon nog steeds op heeft. Ze was een van de eerste die dat zo droeg. Had een soldeerbout gepakt en de draadjes van haar enorme Philips hoofdtelefoon aan de mini-jack gesoldeerd. Als ze die op had hoorde ze helemaal niets. Dan zag ze mij wel praten maar, nou ja – dan dacht ze: “Laat maar even lullen.” Ik vond Maureen stoer omdat ze een soldeerbout had.
“Huh?”, roept ze. Het ging helemaal nergens over. Ik had het over mijn school gehad mijn proefwerkweek. Voor ik was begonnen had ik haar een bandje gegeven van The Police. Ze had hem zorgvuldig in haar walkman gedaan en was zonder dat ik het door had al gaan luisteren. “Niks”, zeg ik. “Laat maar.” Het beste van de The Police – in haar ogen al oude muziek. Ze waren nooit officieel uit elkaar gegaan, maar goed als je al een tijdje niets van je laat horen is het wel een beetje duidelijk.
The Police was een Engelse rockband gevormd in Londen in 1976, maar werd actief vanaf 1977. Voor het overgrote deel van hun geschiedenis bestond de band uit Sting (leadzanger, bas), Andy Summers (gitaar) en Stewart Copeland (drums). The Police werd wereldwijd populair in de late jaren zeventig en wordt algemeen beschouwd als een van de eerste new-wavegroepen die bij het gewone publiek succes hadden.
“Dat adem liedje is wel een stalker nummer zeg.”, schreeuwt ze, terwijl ze eindelijk besluit haar enorme koptelefoon af te zetten en weer op te letten. “Adem liedje?”, zeg ik. “Ja, every breath you take?”, zegt ze. “Stalker? vraag ik. “Dat is een van de mooiste nummers dat er op staat.” Maureen is intussen naar mijn handschrift aan het kijken. “Heb jij dat geschreven, dit is toch niet jouw handschrift?” Op bandjes schreef ik altijd net even wat netter en los. “Ik kom nooit uit als ik aan elkaar schrijf.” zeg ik. “Heb je de tekst wel gehoord, het gaat duidelijk over iemand die aan het stalken is.”, zegt ze.
“Ik heb het zo nog nooit bekeken.”, zeg ik. “Soms zijn dingen anders dan je denkt. Denk je dat het een mooi liefdesliedje is en blijkt het niet meer dan over een verknipt persoon te gaan.”, zegt ze. Maureen zet haar koptelefoon weer op. Ik hoor haar adem als ik probeer te achterhalen wat het volgende nummer is.
Ik hoop dat het mee valt.