De cumulonimbus of buienwolk is een type wolk (wolkengeslacht), dat een lage wolkenbasis heeft, maar zeer hoog en dicht kan zijn. Buien zijn het resultaat wanneer deze wolken beginnen uit te regenen of te sneeuwen. Ook onweer is een vaak voorkomend verschijnsel. In de volksmond wordt de wolkensoort dan ook weleens donderwolk genoemd. Een donderwolk kan iets zijn dat boven je hoofd hangt, als het niet gaat zoals je wilt. Dan moet je je adem inhouden. Anders ontstaan buien.
Het weer – dat interesseert mij niet. Ik vind het altijd opmerkelijk als mensen bij lekker weer altijd weten dat het voorbij is na een paar dagen. Er was een tijd dat het weer niet op je telefoon zat. Niet in je broekzak. Dat houdt niet in dat ik niet vind dat een dag faalt als het begint met regen. Ik heb een hekel aan regen. Als een dag eindigt met regen vind ik het niet erg. Tenzij ik voor een dichte deur sta.
Marinda had mijn sleutel geleend. Ze zou immers op tijd thuis zijn. Al in mijn bed liggen als ik thuiskwam van mijn ploegendienst. Ik wist het zeker. Keek ernaar uit. Ze had een borrel met een paar oud-leerlingen van haar vwo-examen klas. Het was best een slimme afspraak. Ze zou de sleutel onder de plantenbak leggen zodat ik gewoon naar binnen kon en lekker bij haar kon gaan liggen.
Natuurlijk – Marinda was er niet toen ik thuiskwam. De sleutel lag niet onder de plantenbak en het kwam inmiddels met bakken uit de lucht. Het ‘zingen in de regen’ gevoel was ik meteen kwijt. Er was verder niemand in dat huis aan het Leidsche plein. Ik heb nog heel even overwogen via de regenpijp naar boven te klimmen. Door het kleine raampje op de overloop te kruipen. Het was maar een gedachte. Geen goed idee.
Het werd Marinda wel duidelijk waar de regen vandaan kwam toen ze aan kwam rennen. Ze langzamer begon te lopen toen ze zag wie er op de grond zat als een verzopen katje. Dat ik de oorzaak was van de donderwolk boven Haarlem. De donderwolk boven mijn hoofd hing. Heel even durfde ze geen stap meer te zetten.
“Nou kom je nog met de sleutel, of wat?”, zei ik. Marinda keek mij beschamend aan. “Sorry”, zei ze. Zoenen in de regen is uitzonderlijk mooi, maar ik wilde gewoon naar binnen. Boven vertelde ze hoe ze de ene na de andere bus had gemist. “Ahu”, zei ik. Uiteindelijk dat ze te laat de kroeg uit was gegaan. Toen ik eenmaal een beetje was opgedroogd begon ze te zingen.
I’m just a little black rain cloud
Hovering under the honey tree
I’m only a little black rain cloud
Pay no attention to little me
Oh, everyone knows that a rain cloud
Never eats honey, no, not a nip
I’m just floating around over the ground
Wondering where I will drip
We waren samen begonnen in het Engelse boek van Pooh. Een donderwolkje is het beste te verjagen met een liedje, verhaaltje of een lekkere zoen. Als honing. Marinda wist wel hoe ze dingen goed moest maken.
Dat was die nacht geen enkel probleem.