In het boeddhisme zijn er verschillende beschrijvingen van stadia op de magga, het pad naar nirvana. Een van deze beschrijvingen zijn de vier graden van verlichting: de stroom-instapper, de eenmalig-terugkerende, de niet-meer.
“Het niet meer” is mij wel bekend. Deze blog staat vol met “het niet meer”. Maar ik hou er van. Niet meer twijfelen over van alles en nog wat, niet meer opkijken naar anderen. Ze niet meer missen. Niet meer vragen, maar de antwoorden hebben. Nu maar hopen dat een van mijn kinderen er naar gaat vragen.
Erwin had mij gevraagd een plaat mee te nemen van Nirvana. Geen idee. Geld brandde in mijn zakken en ik had gezegd dat ik bij Boudisque ging struinen. Daarna naar Concerto – het was een welbekend ritme dat ik mij bij Maureen had aangeleerd. Wij konden alleen al voor de etalage van beide winkels uren toeven. Ik wist niets van Nirvana – 2 maanden later ontplofte de boel, wat die band betreft.
“Ik haat The Stones”, zei Maureen. “Nou, nou” reageerde ik. “Hou je dan van de Beatles?”, vroeg ik. “Nee, joh dat is helemaal bagger”, snauwde ze. “Natuurlijk, het is niet meer het een of het ander hé?” Maureen keek me aan maar snapte me niet. “Laat maar!” Zei ik. “Ik haat ‘Doe maar’ trouwens”, zei ik. “Waarom” vroeg ze. “Komt door mijn zus, denk ik” antwoordde ik.
“Ik hou gewoon niet zo van die ouwe lullen denk ik” zei ze. “Jij zat toch bij Brood op schoot?”, reageerde ik. “Ach hou toch op!…Toch, maar wat je zegt is waar – Ach wat ze zegt is waar – Ik loop mijn lul achterna, Ik loop mijn lul achterna.”, zong ze. “Ik haat Doe Maar” mompel ik terwijl Maureen me aan mij mauw Concerto binnen sleepte.
Intussen: De man die als baby naakt op de hoes van het Nirvana-album Nevermind staat, klaagt de Amerikaanse band aan. De nu 30-jarige Spencer Elden zegt dat de foto uit 1991 kinderporno is. Volgens Elden had de band beloofd om op de foto zijn piemel af te plakken met een sticker, maar dat is niet gebeurd. Ook zouden zijn voogden officieel geen toestemming hebben gegeven om de baby in het zwembad te fotograferen.
Maureen had een viltje op haar spiegel hangen met ik denk wel zeker meer dan 10 verschillen tekeningen van piemels. Een overduidelijk resultaat van een avond waarop alles was gezegd en de verveling was toegeslagen. Wie heeft dat getekend”, vroeg ik. “Wie denk je?”, vroeg ze. Alsof ik enig beeld had van haar vrienden groep.
Het was natuurlijk een strik vraag. Maureen had ze zelf getekend. Ik had haar stijl later wel kunnen herkennen, maar had toen nog niet veel van haar oeuvre gezien. Op haar kaartjes was altijd wel sprake van vilt tekeningen – verveel momenten, maar geen piemels. “Waarom zo veel piemels?”, vroeg ik “Het is er maar een eigenlijk ” zei ze.
Verschillende soorten waren het niet dus, een en dezelfde, maar qua staat “de stroom-instapper, de eenmalig-terugkerende, de niet-meer.” de bijzonder momenten en afgrijselijke zal ik maar zeggen. Sommige op weg naar Nirvana – anderen in ander stadia van Mekka.
“Vind je het niks?” Vroeg ze. “Nee, de tekeningen zijn goed. Het is gewoon niet echt mijn ding.”
Welkom in mijn wereld:
Het woord algoritme roept bij sommige het beeld op van een computer die een moeilijk wiskundig probleem oplost. Bij anderen roept het niets op en dat is ook prima. In essentie is een algoritme niets anders dan een eindige set instructies voor het bereiken van een doel.
Een algoritme kun je loslaten op bijvoorbeeld een foto. Je kunt dus een doel bedenken zo als het herkennen van een hond, kat of vogel op een foto – of ons doel in dit geval: het herkennen van een dick in een pick – dus een piemel op een foto.
Ik stel voor een algoritme te schrijven dat een foto van een piemel herkent. Dit zou zonder problemen vóór het versturen kunnen worden toegepast. Het zou als een filter op elke standaard app kunnen worden toegepast dat foto’s kan delen.
Het resultaat zal in geval van een “ja” de foto automatisch kunnen delen met iedereen in de verzenders adressen boek – of bij voorkeur als eerste met zijn moeder, schoonmoeder of dochter. Natuurlijk met de bijschrift, zoon, vader of man heeft dit geprobeerd dit te delen met…”
Wat ook kan is dat de persoon in kwestie wordt verwezen naar de dichtstbijzijnde hulpinstantie.
“Nope, het is die van een ander”, zei Maureen.
Soms kun je iets bedenken maar is het niet meer relevant. Niet meer een band, is Kurt niet meer, of je piemeltje eigenlijk niet meer zo indrukwekkend op de hoes van een plaat “Never mind”. Tenzij je er aandacht voor vraagt – je er een punt van maakt of een foto.