Introspectie of zelfreflectie is een activiteit waarbij de eigen gedachten, gevoelens en herinneringen tot onderwerp van overdenking gemaakt worden. Reflecteren, of reflectie, is het doorgronden en herkennen van processen die bewust en onbewust plaatsvinden binnen de eigen psyche.
Ze had iets bekend na de eerste keer vrijen. Het was maar een klein zinnetje, maar het had een groot effect op hoe ik naar haar keek. Zie je, zij kon dingen zo goed organiseren. Tot in detail. Dit was in mijn ogen alleen mogelijk als je geen enkele chaos in je hoofd had. Je door je hoofd heen kon wandelen zonder ergens over te struikelen. Iets dat vrijwel meteen je aandacht zou opslokken. Ik had dat wel bedacht, maar ik had mij nooit bedacht dat haar hoofd er van binnen echt zo uit zag.
“Weet je wat zelf zelfreflectie is?”, vroeg ze mij. “Ja”, zei ik. Zelfreflectie was een vervelend ding. Mijn zelfreflectie zat mij altijd in de weg. Dan kon ik hier liggen naast haar – had ik alle aandacht het liefst op haar gericht – toch was mijn hoofd al mijlen ver weg. “Nou, ik weet ook wel wat het is en ik weet ook wel dat mensen dat doen, maar ik doe dat nooit.”, zei ze. “Dat kan niet.”, zei ik – zonder enigszins na te denken over de gevolgen van mijn antwoord. Alsof het daarmee af was.
Ook dat wat net was gebeurd – daar had ze niet over nagedacht. Het moment was simpelweg nu. Hij haar langzaam uitkleedde en hij nog wel vroeg of ze dit echt gingen doen. Zij dacht: “Het gebeurd toch al”. Ze het eigenlijk maar een keer hoefde te bevestigen en hij daarna alles begon te doen dat zij toch niet bedacht had. Zonder haast, maar wel heel zelf verzekerd. Ze met haar handen het frame van het bed zocht toen hij zijn hoofd zorgvuldig tussen haar benen drukte. Er niets meer was dan dit, dit in haar lege hoofd.
Ze was er over heen gestapt. Was het bed uit gerold en had er niet meer over gesproken. We hoefden het er niet mee over te hebben. Sterker nog het speelde in haar hoofd al geen enkele rol meer, zo als wel meer dingen. Voor mij was dit slechts het begin. Ik had tijd nodig. Om het vrijen, maar ook om dingen te verwerken. Ook om dingen een plek te geven zodat ik er niet over struikelde. Ik het gewoon kon vinden.
Zij die geschiedenis studeerde, was nu precies degene die nooit haar eigen overdenkingen en handelingen beoordeelde. Zij kon uren uit het raam staren, maar als je dan vroeg: “Wat denk je”, dan moest ze iets verzinnen. “Het blauw van de lucht is nu net het blauwe van Vermeer, of als bij De sterrennacht van Vincent van Gogh”, zei ze dan. En terwijl ik bedacht dat ik enkel kon dromen van zulke gedachtes. Schaamde zij zich dat ze het net had verzonnen en dat ze eigenlijk al een uur om niets naar buiten staarde. Het was een frats, maar het werkte. Mensen vroegen haar al haar hele leven dingen waar ze nooit over na dacht.
Lieverd ik weet zeker dat er zo’n akkoord is. Een combinatie van klanken dat – als je het hoort, vrijwel onmiddellijk de tranen in je ogen springen. Die geluiden resoneren in het diepste van je ziel en het gevoel enkel via je ogen een weg naar buiten weten te vinden. Ik weet ook dat niemand er ongevoelig voor is. Echt niemand. Dus ik blijf even net zolang combineren tot ik het heb gevonden goed?
En intussen omdat die vlieg precies op de rand van de spiegel was gaan zitten. Hij zo verbaasd was over zijn eigen aanzien dat hij niet zag aankomen dat er iemand achter hem met een vliegenmepper stond. Zijn zelfreflectie er uiteindelijk een einde aan maakte. Hij in zijn laatste gedachte vast was blijven hangen. “Fuck”, had gedacht. En elk leven simpel of complex, toch graag eens een leeg hoofd zou willen hebben. Zo een als die van Maureen. Om de dag te overleven.
Nou ja leeg..opgeruimd dan.