Het is niet zeker of er een apart emotioneel geheugen bestaat – en toch. Bij bewuste herinneringen kunnen ook emotionele indrukken en ervaringen loskomen. Ervaringen die kennelijk een onderdeel vormen van het opgeslagen geheugen. Mogelijk kunnen gebeurtenissen met een affectieve lading die herinnering inkleuren. Blijken emoties bij te dragen tot een betere verankering van gebeurtenissen in het langetermijngeheugen.
Natuurlijk ben ik al regelmatig gewezen op het falen van mij geheugen. Lijk ik vrijwel zeker dingen in te kleuren. Hence het resultaat – 395 of meer verhalen, waarvan de waarheid is ingekleurd. Verzonnen of aangevuld, maar dat is iets anders dan liegen. Dat doe ik namelijk ook niet als ik een stuk hout snij. Schepsels uit hout snijden en verzinnen is geen liegen.
Als ik iets, het iets doet dan is het wel dat ik ze te kort doe. Als ik iets verkeerd doe dan is het dat ik ze wil aanvullen. Inkleuren. Net als dat er altijd meer in het hout zit. Ook als het af is of voorbij. Waren zij niet tien keer mooier dan ik het mij kan herinneren. Vast. Dit is mijn blog. Ik bepaal wat ik schrijf. Dat was ooit wel anders. Was ik het onbeschreven.
“Jeffrey, ik vind het leuk hoor je verhaaltjes, maar ik weet enkel nog de momenten dat wij eindeloze discussies hadden. Ik het bloed onder jouw nagels haalde en jij het altijd oneens was met mij. Waar is dat geschreven?”
Dit gaat ook niet over wijsheid. Ik schrijf hier niet om oorlog te omschrijven. Het is maar gezwets, gekeuvel. Geen grote onwaarheden, maar wel gepolijst – geromantiseerd. In Amber gegoten – of verdwenen in haar ogen. Voor eeuwig gepreserveerd zodat ik ze altijd weer kan pakken. Kan terugpakken en niets meer hoef te pakken uit mijn doos met brieven en schrijfsels. Het is niet voor jou – ik doe dit voor mij.
Het is geen ontevredenheid, maar omdat dat dit verleden niet veranderd. Ik mij er aan vast hou. Ik hou niet van vernieuwen – veranderingen. Ze zijn onvermijdelijk maar ik zie er nooit heel veel heil in. Soms kon ik in tranen uitbarsten als ik het zag. Ik zag dat er iets aan haar was veranderd of vernieuwd dat nooit meer terug zou komen. Voor haar was dat een natuurlijk proces dat haar niet opviel, maar ik had het altijd door.
Tussen de smaak van champagne en de achter elkaar aangestoken sigaretjes proefde ik een hint van bloed. Haar bloed dat verwoed probeerde haar lippen te repareren. Haar onderlip om precies te zijn – dat bij elke vroegtijdige knal die dag op straat – kapot gebeten werd. Verder zat er weinig nieuws verpakt in onze zoen. In dit aankomende nieuwe jaar. Enkel wellicht een gevoel van angst.
Angst in de vraag of wij het jaar wel weer samen zouden uitzitten denk ik. Of wij het einde van dat nieuwe jaar wel zouden halen. Dat was niet helemaal onterrecht. Vooral zij was bezig met vernieuwen – verbouwen en enoveren van haar zelf. Daar hoorde ik steeds minder bij – daar had ik enkel het toekijken. Het gaf niet – ik vond het heerlijk naar haar te kijken. Probleem was dat ik niet mee vernieuwde. Ik toekeek van uit waar ik me had ingegraven.
Na die tijd – het werkelijke moment herkend wordt is het al voorbij. Kan ik enkel noteren wat ik me nog weet te herinneren. Merk ik dat ik beter had moeten opletten. En dan is er nu natuurlijk het herschrijven. Het probleem dat ik het jongetje van toen probeer te herkennen. Ik niet meer weet wat hij denk, maar wel iets vermoed. Ik dieper moet graven.
Ik ken het wel. Kalveren liefde. Ongerepte liefde. Puur en ongeronnen. Zuiver en helder, gedoemd en onveilig. Vrijwel zeker verdwenen in het moment dat je op je bek gaat. Verzekerd van een onvermijdelijke einde. Het begin van een leven met het houten hart. Buigzaam. Zorgzaam, houdbaar en klaar voor oorlog.
Graven en loopgraven graven – voor als iemand zich pardoes aan je geeft. Weet zij veel.