Sirius (alpha Canis Maioris) is de helderste ster in het sterrenbeeld Grote Hond (Canis Maior). De ster staat ook bekend als de Hondsster, Canicula en Aschere. Sirius is -na de Zon – de helderste ster aan de hemel. Het is ook een van de dichtst bijstaande sterren. Als Sirius niet te zien is aan de hemel, zijn er de hondsdagen.
Er zijn allerlei manieren waarop een wereld eindigt. Een wereld eindigt en een nieuwe begint. Als alles wat daar tussen zit de hondsdagen zijn. Je verdwaalt zoekt naar de helderste ster in de hemel. Dat doet tot de zon opkomt en iedereen weer serieus aan de gang moet.
Er zijn allerlei manieren waarop een liefde eindigt. Liefde eindigt en een nieuwe begint. Als alles wat daar tussen zit de loze dagen zijn. Geen beloofde dagen, maar zware verdwaalde dagen. Zoekend naar iets nieuws dat aan de hemel staat. Iets vergelijkbaars met wat er was geëindigd.
Er zijn allerlei manieren waarop een gedachte eindigt – een gevoel dat je hebt bij iemand. Het eindigt en een nieuwe gedachte begint. Als alles ertussen een zoektocht is – een speurtocht. Als het volgen van een spoor – een eindpunt. Het beginpunt. Als een hond op hondsdagen iets op het spoor is.
Er is altijd een manier om iets te vinden. Door iets te verschuiven. Verplaatsen -plaatsen. Herschrijven of verdraaien. Een lijntje tussen twee te volgen tot aan het einde. Erachter te komen dat het er altijd ligt als je het wilt volgen. Als je het nodig hebt. Niemand anders er van weet.
In de Griekse mythologie doodt Artemis – na misleid te zijn door haar broer Apollo – per ongeluk haar geliefde, Orion. Hierdoor was ze zo bedroefd dat ze hem als een sterrenbeeld aan de hemel zette, met zijn trouwe hond Sirius naast zich, zodat ze hem kon blijven zien.
Niet iedereen kan een ster aan de hemel zetten. Iets rechtzetten – om het allemaal weer goed te maken. Zo helder dat hij haar altijd kan blijven zien zoals ze was. Wat ze was – toen hij haar voor het eerst zag. Hij iets wilde schrijven over haar – doelloos. Eindeloos zo het leek.
Tot de hondsdagen begonnen.