Een hijsbalk is een balk waaraan goederen omhoog of omlaag kunnen worden getransporteerd. In sommige gevallen is het een balk die door de topgevel van een gebouw steekt en kan worden gebruikt voor het takelen van goederen door middel van een touw en een blok. In andere gevallen is het een balk in een liftmachinekamer om zware onderdelen te kunnen verwijderen en plaatsen.
Ik had van de week mijn verjaardagskaarten zorgvuldig bewaard in de doos met andere kaarten. Vond toen een kaart van Maureen die ik nog niet eerder had ontdekt. Het was een uitnodiging voor haar verjaardag – wat andere verzoekjes.
Er moest brownies gebakken worden en Chris kwam met zijn bakfiets een bankstel langs brengen dat naar twee hoog gehesen moest worden. Ik weet nog dat ik de meeste kaarten van haar zo snel uit post haalde als het kon – voordat mij ouders het konden lezen. Op de kaartjes van Maureen stonden altijd dingen die ik niet wilde delen. Ik kende Chris wel – had hem al eens gezien in Vranrijk.
Vrankrijk is een woon- en werkpand (voormalig kraakpand), bevolkt door autonomen, aan de Spuistraat 216 te Amsterdam. Het is gesplitst in een woongedeelte en een café. De krakersrellen in de jaren zeventig en tachtig gingen vaak gepaard met behoorlijk wat geweld. Zo verging het ook Vrankrijk. Vanaf het moment dat het leegstaande pand in 1982 werd gekraakt, werden er diverse keren illegale knokploegen op de krakers af gestuurd, in de hoop hen uit te kunnen zetten. Dat mislukte, totdat in 1992 werd bepaald dat het pand tegen de vlakte zou gaan. Er zouden appartementen worden gebouwd. De krakers besloten de handen ineen te slaan en kochten het pand. Het geld kwam van onder meer benefietconcerten.
Chris was een scharminkel dat zijn missende massa compenseerde met piercings op meerdere plekken in zijn gezicht. Ik wist toen weinig meer van het gesprek dat ik met hem had gehad. Zijn mond had zo veel storende elementen dat ik nauwelijks lette op wat hij zei, maar Chris was lief voor Maureen. Soms. Had een bankstel geregeld dat precies tussen de vervallen schouw en de uit de kluiten gewassen Citroenplant paste. Had het zorgvuldig van straat geplukt en een tijdje in zijn eigen honk vlakbij het vondelpark opgeslagen.
Ik was bij Maureen die nacht blijven slapen. Had tot laat nog haar de poster van Klimt zien inkleuren. In de ochtend hadden we een touw met wiel gehaald bij de Karwei. Boodschappen gedaan en het raam uit het kozijn getild. Daarna hadden we spacecake gebakken. Of Maureen dan – ik had alleen de mixer vastgehouden. Voor de brownies.
(kaartje) Maureen: Het bereiden van wietboter is simpel. Pak een flinke ketel en zet die op een laag vuurtje, langzaamaan is het advies. Smelt de boter erin en voeg je fijngemalen wiet toe. Vul de ketel daarna met water tot ie ongeveer driekwart vol is. Pruttelen, met de deksel op de pan. Na enige tijd zal je zien dat het water een groengele kleur krijgt, laat je dit eerst wat afkoelen. Pak vervolgens een theedoek of een zeef en giet de drab meerdere keren erdoorheen. Zet wat overblijft in de koelkast en je zult zien dat door de afkoeling de wietboter vanzelf boven komt drijven.
Met wiet boter kun je vervolgens alles bakken wat je wilt. Heerlijke Brownies bijvoorbeeld.
Na mijn bezoek aan de zolder – langs de wietplantage van Gent – noem het kruipen. Het ophangen van een wiel hangend in een afgrond langs een slecht onderhouden raamkozijn. Het hijsen van een bankstel aan een eind touw en het naar binnen tillen van dat ding. Ons brownie avontuur. Lag ik met Chris languit op de bank.
“Mooi cadeau heb je gegeven Chris”, zei ik. “Mja”, rammelde hij. “De laatste twee keren dat ik hier bleef hangen moest ik op de grond slapen, dat was drie keer niks” “Ik ga mijn kleding even uitgehangen op het balkon”, zei ik. “Ik stink naar wiet – brownies en zweet.” Chris grinnikte – “Dat klinkt als een goeie combi”, hoorde ik hem mompelen.
Maureen was intussen druk bezig met een huzare salade. Ik had voor haar op vinyl “Appetite for Destruction van Guns N’ Roses” als cadeau – ik vond dat heel bijzonder. Had er aardig wat moeite voor gedaan. Later die avond had Chris het als “bagger” omschreven. Opmerkelijk was wel dat Maureen hem met dat zelfde album onder zijn arm had zien vertrekken. Ik was daar behoorlijk pissig over.
Kwam er pas de volgend ochtend achter – toen het op wilde zetten. “Heb je niets gezegd?”, vroeg ik. “Ik bel hem wel, ik ben nog meer platen kwijt”, zei ze. “Die sufferd is gisteren gaan lopen, zo dronken.” Intussen bungelde ze een setje sleutels voor mijn neus. “Anders verkoop ik gewoon zijn bakfiets.” “Mensen moeten van je spullen afblijven”, zei ik. “Chris breng het wel weer terug, als hij er een bandje van heeft gemaakt”
“Men moet van andermans spullen afblijven”, herhaalde ik.