Molina stopte in december 2009 met toeren om gezondheidsredenen. In 2011 werd bekend dat hij met een alcoholverslaving kampte. Zijn familie deed een oproep om geld te doneren, omdat Molina geen zorgverzekering had en zijn afkickprogramma niet meer kon bekostigen. In mei 2012 kwam hij weer in de publiciteit toen hij zijn laatste album aankondigde, Autumn Bird Songs, dat in september 2012 werd uitgegeven. Molina overleed Snel daarna op 39-jarige leeftijd aan de gevolgen van leverfalen.
Ik vroeg aan Simone of ze mee wilde. Had pardoes in mijn iTunes play list die week Molinas stem tussen de diverse inkoppers van mijn favorieten gehoord. Zorgvuldig door een algoritme op een server van Apple samengesteld. Ik – zo voorspelbaar, en toch verdwaald. Wellicht als een stotter in het script, omdat ik het zelden luisterde in iTunes. Maar het klopte. Zijn stem en moeite binnen de context en de lijnen van zijn eigen muziek te blijven was mijn favoriet.
“Wie bedoel je?”, vroeg ze. Omdat het werkelijke moment dat haar de mond werd gesnoerd door hem eeuwen geleden leek. Toen alles – “het wij” nog maar net was. Toen hij in het oude Patronaat een optreden gaf en ik nog maar net met mijn Simone was. Ik nog maar net ontdekt had dat niet alles gelijkliep bij ons. Simone te gevoelig was voor de melodramatische muziek van Molina. Ze het verschrikkelijk vond. Zo verklaard.
“Ik ga wel met Wilbert – dit is niets voor jou”, had ik gezegd. “Ik zie je daarna wel in de stad goed?” Het was een goed plan. Goed tot ze toch ineens halverwege het concert naast mij stond met 4 bier. Al redelijk aangeschoten en zo als zij kan zijn met een beetje alcohol – opstandig. Met Nicolette was ze druk in gesprek. Een opvallende situatie. Opvallend omdat het in de zaal tot dat moment nog muisstil was geweest.
Daar in dat oude patronaat was Molina op zijn plek, prachtig – slepend. Iets dat dwars door je ziel heen ging. Als mij ooit gevraagd zou worden de stem van een engel te omschrijven dan was dat het. Dat of de vraag iets te omschrijven dat elk moment zou kunnen breken. Deze combinatie Simone bij mij en hem daar maakte het onmogelijk haar te corrigeren. Week van de liefde voor haar en stil om die muziek. Zij met een stem van een juf – zo eentje over zalen heen. Ik kon het niet.
Ik had op mijn werk meerdere sites afgestruind om het verhaal van Molina weer op te rakelen een paar weken geleden. Verdwaalde als het ware in zijn teksten en zijn muziek. Vond een artikel over een boek en zocht de schrijfster op van zijn biografie. In haar twitter account zag ik het benoemen van een memorial tour in Europa van overgebleven band leden. Toevallig een week later in het nieuwe Patronaat. En zo – had binnen een half uur 2 kaartjes en een boek besteld.
Op het podium was Molina naar de zijkant van het podium gelopen en had iemand gewezen op iets in de zaal. De man in kwestie was in een rechte lijn naar Simone gelopen en had gevraagd of ze haar bek wilde houden. We moesten er acheraf wel om lachen, maar Simone was op dat moment erg gepikeerd.
“Die sufferd heeft zich dood gezopen hoor – hij is er niet bij”, had ik Simone op haar hart gedrukt. Het was een grapje – want ik wist het antwoord toch wel. Het gaf niet het tweede kaartje was voor Wilbert. En “Echt niet”, had ze gezegd. Natuurlijk miste er iets die avond.
Misschien wel twee dingen.