Horizonversmelting is een begrip uit de hermeneutiek dat wijst op het bestaan van een eigen ervaringshorizon met betrekking tot de denkwereld van een ander individu. Horizonversmelting is voor een onderzoeker binnen de hermeneutiek het vinden van raakvlakken tussen zijn eigen ‘horizon’ en die van de persoon die hij onderzoekt om daarmee de ander te kunnen ‘verstaan’.
Zij kon versmelten met de horizon van zo veel muziek. Ik had hele boekwerken van brieven waarin uitleg stond. Uitleg – verwijzingen naar teksten. Overgeschreven uit cd-boekjes. “Dit is wat ik bedoel” en “Dit is waar ik het over had.”
Verwoed probeerde ze mijn puntgave hart duidelijk te maken dat ik te naief was. Ik enkel dacht dat het zo zwaar beladen was en blind was voor wat zij was. Voor meer dingen. Het klopte – ik hield vast aan het meisje dat ik zo vaak in de trein zag. Zorgvuldig had ingevuld hoe zij was. Wie zij was en wat zij leuk vond.
Ik kon er niet meer naast zitten dan ik deed. Mijn gedachtes over hoe zij was – was net zo oppervlakkig als het papier waarop ik haar had omschreven. Kritiek op mijn visie van de wereld was een waarheid waar ik nauwelijks onder uit kwam.
Als ik haar zoende dacht ik dat ik het wel aankon. Dat ik meer was en haar hart kon houden met het hele pakket verwachtingen dat ze had. Een onmogelijke situatie. Zij was niet die. Die van mij was nog in de trein aan het uitwijden over Star Trek en haar boek over van Thea Beckman “De kinderen van moeder aarde.” Haar bijbel.
Wordt het al iets beter of voelt alles hetzelfde? Word het niet tijd dat ik de enige ben – of ben ik te vroeg? Een kus – een lief – een hart – een droom. Een moment met mij – niet met anderen. Ik heb je ingevuld maar niet begrepen. Geluisterd maar niet opgelet. Nooit goed opgelet.
Ik wist daarna dat ik op moest letten. Dat ik moest proberen mijn gedachtes opzij te zetten als ik naar ze luisterde. Niet moest verdwalen in mijn eigen momenten. Het lukte. Het lukt soms.
Soms.
Simone had mij een sleutel gegeven. Ik was afgeleid. Er zat een rood bandje om heen “Rood van de liefde.”, zei ze. Het was zo’n mooi lieve opmerking. Ze zag aan mijn ogen dat ik er niets van had verstaan. “Hoorde je wat ik zei?”, zegt ze. “Ehm, ja.”, zei ik. “Herhaal dan eens wat ik zei?”, zegt ze en kijkt daarmee dwars door mij heen. Als een echte schooljuf.
Mijn schooljuf zorgt er altijd wel voor dat ik oplet.
Altijd wel.