De lagere dichtheid van ijs heeft als gevolg dat ijs op water blijft drijven, en daardoor een isolerende laag vormt die ondiep water in de winter voor totale bevriezing behoedt. Dit heeft waarschijnlijk een grote rol gespeeld bij het ontstaan van het leven op aarde.
Er is iets onwaarschijnlijk mooi aan de combinatie vrouw en ijs. Van een meisje – een jonge vrouw met een waterijsje. Het zoenen van haar. Zoenen als de sneeuw in dikke vlokken valt. Op haar neus – langs haar wangen. Langs ronde lijnen en rechte. Het smelt op haar huid. Je de kou proeft na de sneeuw op haar lippen – dat van een waterijsje.
Er is iets onwaarschijnlijk mooi aan de combinatie ijs en vrouw. Als ze je negeert en de deur sluit voor je neus. Ze je ontkent op alle terreinen. Je de rillingen voelt langs je lichaam. Langs ronde lijnen en rechte. Het niet smelt op je huid. Je de kou proeft in de woorden op haar lippen. De blik in haar ogen.
Maureen had er een hekel aan als ik mijn waterijsje als een stuk koek naar binnen hapte. “Kun je niet gewoon likken?”, vroeg ze terwijl ze het kippenvel van haar huid gladstreek. “Huh?”, antwoord ik. “Hoe kun je nou knabbelen op ijs?”, zei ze. “Sorry, ik had niet echt door dat ik dat deed, maar likken dat schiet toch niet op.”
Maureen pakte haar tas en spullen en ging verderop onder een boom zitten. “Kom maar naar mij toe als je uit geknabbeld bent.”, zei ze. “Oké”, zei ik. Het was niet erg. Ik kon kijken naar een mooi meisje met een ijsje onder een boom, wat wilde ik nog meer. Een zicht om op te knabbelen.
Marinda was gek op Raketjes. Ik heb het van haar overgenomen. Ik kies een Raketje over een Magnum zonder te twijfelen. Marinda had het likken afgeleerd na haar beugel. Kreeg er last van – last van de elastiekjes aan haar beugel.
IJsjes eten moest anders. Ze kon een Raketje binnen een paar happen naar binnen werken. Toen haar beugel er uit mocht kon ze een ijsje niet meer anders eten. Ik had allang door dat dat – haar zoenen – zoet en koud het beste moment was. Dit kleine meisje als limonade zo zoet.
Deze winter is er niet een voor een serenade. Ver verwijderd van een prikkende zon op de huid. Op die van jou – niet op die van mij – hier. Deze winter is een noodzaak omdat jij er niet meer bent. Jij ver verwijderd bent van deze winter. Er een rede moet zijn voor deze winter. Ik mij er doorheen moet worstelen.
IJs en vrouw spelen een grote rol bij het ontstaan van het leven op aarde. Terwijl ze je ijskoud kunnen negeren. Je ze langzaam maar zeker ziet ontdooien. Je alles uit de kast moet trekken. De warmte van je woorden – er een lichte glimlach verschijnt.
Je met een ijsje aankomt en hoopt dat ze het aanneemt. Als je het ongesmolten laagje water onder het ijs wilt benaderen.