Met de eerste Swatchcollectie in 1983 begon een terugkeer voor het Zwitserse horloge. De markt voor goedkope horloges werd bepaald door horloges uit het verre oosten. Door een innovatieve fabricage gekoppeld aan een sterke marketing werd het horloge een mode-artikel.
Bo had geklaagd over mijn Swatch. Het maakte te veel herrie. Ze had gelijk, maar dat was niet het enige probleem. Er maakte wel meer dingen herrie in dat huis. Dit ding deed het elke seconde. Elke seconde tikte weg met een ’tik’. Die gedachte was voor Bo onverwerkbaar.
Ik had in het begin niet echt door hoe dat zat. Toen ze me vroeg om het in de badkamer te laten liggen. Ik het daarom altijd vergat weer mee te nemen naar huis. Ze me zelfs soms vroeg het af te doen als ik haar zoende. Als mijn handen door haar blonde haren gleden – ze ineens zei: “Doe dat klokje eens af ik word er gek van”
In de kamer van Bo was geen klok te bekennen. Ze had er echt wel een hoor, onder haar bed. Die was digitaal en stil. Als je toch ergens moest zijn op afspraak. Je een wekker nodig had. Het enige was dat ze half onder het bed moest kruipen om hem uit te zetten. Hoewel dat zelden voor kwam als ik er was.
Ik heb er wel een paar keer van kunnen genieten. Toen haar lichaam om de rand van het bed gevouwen zat. Ze pardoes onder het bed verdween en haar heupen halverwege de rand van het bed bleven hangen. Ik aan mijn kant de stekker eruit trok omdat ze hem niet kon vinden. Ze zich mopperend terugduwde en zei: “Ja, nu moet ik hem weer opnieuw instellen”
Jij liet de zon je vertellen wanneer het tijd was om naar huis te gaan. Als de lucht het laatste stukje licht in paars en roze deed verkleuren. Ik het van je gezicht zag verdwijnen – veranderen en je zei: “Kom, het wordt koud – laten we gaan” Niet om tijd – niet op tijd, maar op gevoel. Elke dag een klein beetje korter. Elke dag iets eerder.
Jij liet de zon je vertellen wanneer het tijd was om naar het strand te gaan. Toen die dagen een eeuwigheid leken. Ik nergens kon zien hoe laat het was. Jij het mij niet kon vertellen en zei: “Het is wel tijd om te vrijen – tijd om te zoenen, tijd om te drinken” Die tijd duurde een eeuwigheid. Als jij zei dat het die tijd was.
Geen klokken zorgde voor een tijdloos gevoel. Een gevoel dat op een dergelijk leeftijd altijd al was. Het gevoel van onkwetsbaarheid – oneindigheid. Er is alleen niets zo kwetsbaar als een puberhart.
We weten dat tijd is verspild aan de jeugd. Je jeugd ziet en je ziet dat zij zich niet realiseren dat elk minuut er een is. Zo heb ik het ook verspild. Verspeeld – gespeeld, zoals het hoorde.
Verdrinken in zeeën van tijd.