Voyeurisme is het heimelijk en doorgaans met lustgevoelens kijken naar een of meer mensen die geheel of gedeeltelijk naakt zijn. In het algemeen is een voyeur iemand die een vrouw of een minnend liefdespaar bespiedt.
Marinda vond het geen enkel probleem dat haar overbuurman haar soms half naakt langs het raam van de kamer zag wandelen. Ze kon zelfs iets langzamer gaan lopen als ze wist dat het zo was. Het was moeilijk voor mij te begrijpen waarom ze dat deed.
Ze was aan het groeien in Arnhem – zoeken zonder mij. Wie ze was – waar ze stond. Ze had mij daar niet meer voor nodig. Dit was haar plek en ik kwam slechts op bezoek. Die jongen achter het andere raam zag haar vaker dan ik.
Ze had een jaar lang gedaan wat ze wilde. Druiven geplukt – in een restaurant gewerkt en van alle vrijheid genoten die ze had samen met mij. Het was tijd om wederom na te denken over andere dingen.
Dat jaar had ook wel duidelijk gemaakt dat ze de discipline niet had haar werk voor de kunstacademie uit te breiden. Ze had nauwelijks geschilderd en het werk wat ze had was bijna hetzelfde als dat wat ze vorig jaar gebruikte om zich aan te melden.
Zich aanmelden voor een academie waar ze haar werk kon uitbreiden was een strategie. Een opleiding waar haar werk niet een doorslag gaf – ze gewoon werd aangenomen.
Ik merkte dat hij er op wachtte – altijd schrok als ik ineens achter dat raam verscheen. Het irriteerde mij. Niet wat Marinda deed, maar de gedachtes die zij wellicht bij hem opwekte. Iets waar ik geen grip op had.
Ze had al snel een baantje in Arnhem bij een meubelmaker – samen met twee andere dames met een zelfde lolita uitstraling. Haar werk was het opknappen van kleine meubels – kastjes en stoelen. Schuren en lakken tot ze en ons woog.
Haar baas was een oud ventje die duidelijk genoot van zijn mooie harem. Marinda had binnen een paar weken al een loonsverhoging te pakken omdat ze wist wat ze voor haar werkgever aan moest trekken. Hij met haar een sigaretje kon delen voor de deur.
“Ik vind het maar een engerd”, zei ik. Marinda deed of haar neus bloede. “Hij doet geen vlieg kwaad”, zei ze. “Hoogstens af en toe even via zijn bewaking camera inzoomen”, voegde ze toe. “Werkelijk, zie jij dat?”, vroeg ik. “Nee, dat hoor ik – als die camera begint te bewegen hoor je m zoemen”, Ik wilde het allemaal niet horen. “Hij heeft altijd lekkere koekjes bij de koffie en hij betaald goed”, zei ze.
Ik heb soms het gevoel dat ik met jou in een lift zit. Ik niet weg kan lopen als ik dat wil of jij. Wij op alle knoppen tegelijk hebben gedrukt en hangen in een eindeloze – doelloze rit. We nooit komen waar we willen. Niet uitstappen en nooit eens op de noodknop drukken.
Het maakt mij niet uit waar ik ben met jou. Het maakt mij inmiddels wel uit waar jij bent zonder mij. Wat je doet en met wie. Met wie als ik er niet ben – wie er in stapt – met wie jij uitstapt. Soms zie ik je – ben ik de bewaker die de camera van jou lift af en toe mag zien. Streel ik gezicht op het beeldscherm.
Er was geen sprake van Voyeurisme bij de jongen aan de overkant – of bij het oude ventje. Als iemand een plaats had in die omschrijven leek ik het zelf te zijn. Elke keer als ik er was. Met haar vree – ik zo hunkerde naar haar dat ik nauwelijks de tijd had van haar aanwezigheid te genieten. Ze heel vluchtig langs liep en het even mocht zien.