In Folklore, wordt maanlicht soms gezien als een slecht teken. Bijvoorbeeld, slapen in het licht van een volle maan op bepaalde nachten zou een persoon kunnen veranderen in een weerwolf. Het maanlicht zou de symptomen van gekken verergeren, en slapen in het maanlicht zou iemand blind of gek maken. Nachtblindheid werd gezien als gevolg van het slapen onder maanlicht in de tropen.
Ik had een brief gevonden voor Maureen – het was er een van mij. Van toen. Het zegt iets over hoe ik schreef. Blijkbaar hanteerde ik ook thema’s toen ik dat deed.
Mooie Maureen,
Ik mis je als ik nog maar net thuis ben. Ik je nog maar net gedag heb gezegd. Ik weet dat je dat niet wilt weten, maar ik zeg het toch. Er is iets aan jou dat men wel moet missen. Als ik het niet ben – dan is het vast wel iemand anders.
Iemand anders dan ik. Iemand die er minder zwaar aan weegt. Iemand die niet met jou het bed deelt. Stiekem – omdat ik er niets over mag zeggen. Iemand van je werk of een van je vrienden. Iemand die jou ziet zo als ik dat doe. Als ik je mis.
Zo als gisteren op het balkon in het maanlicht. Jouw zwarte haar veranderde in parelmoer. Met je handen gevouwen om je kopje thee. Maanlicht voegt iets toe aan jou. Terwijl er zo weinig aan jou toegevoegd hoeft te worden. Het was een gloed, een rust.
Ik raak soms nauwelijks het oppervlak van wat jij bent. Wat jij nog nodig hebt. Ik heb er wel eens naar gevraagd. Jij zei dat mijn verschillen met Gent ontelbaar waren. Het verschil tussen een “Claude Monet” of “Van Gogh” Ik ken die verschillen niet zo als jij. Je vond het een stomme vraag.
Ik voel me nog maar een jochie bij jou. Een jochie die stomme vragen stelt. Hunkerend naar jou gedachte net zo veel als jou lichaam. Hang aan jou lippen als ik wil zoenen, maar ook als je iets zegt. Het kan nauwelijks een gezonde situatie zijn, Dit. Er is niets in balans. Ik denk niet dat je mij mist als ik weg ben. Ik denk het niet.
Omdat ik jou gedachtes niet vul met wat ik ben. Schadeloos en zonder deuken. Zonder levensverhalen – ik weet niets. Zo weinig. Alleen wat ik zag – ik zag het maanlicht in je haren. Twijfelde toen over ons – als er een ons is. Ik het niet alleen ben. Ik elke keer weer dat denk – ik niet kan kruipen tussen hoe complex en vernuftig jij bent. Ik daar gewoon niet pas. Er niet tussen pas.
Maureen jij hebt geen idee wat je met mij doet. Als je dat wist zou je afstand nemen. Daarom kan ik dit nooit sturen. Want ik wil dat je gewoon belt volgende week. Zodat je niet in het maanlicht verandert in iets anders.
Het bovenstaande moet wel het meest persoonlijke zijn dat ik op deze blog zet. Ik heb lang nagedacht – getwijfeld of ik dit wel zou doen. Als ik dit lees lijkt het iemand anders. Ik heb wat fouten eruit gehaald – dat wel. Nu kan het wel.
Het kan wel – nu de meeste afhaken het te lezen.