Wanneer iemand een lege maag heeft, kan het zien of ruiken van voedsel en zelfs het denken aan voedsel, de speekselproductie stimuleren. Het ‘water’ loopt dan zogezegd in de mond. Dieren, kleine kinderen, of personen die minder controle over hun kaak- en mondspieren hebben kunnen dan gaan kwijlen. Kwijlen wordt om deze reden tevens met verlangen en seksuele lust geassocieerd, meestal in een negatieve context.
Ik had mij speeksel gelukkig aardig onder controle gehouden in de Kersentuin. Toen er gerechten langs kwamen waar je van ging watertanden. Ik werd wakker geschud door Joop die ineens ondeugend naast mij op zijn knieën ging. “Hier zijn je oesters, jongeman. Verspil het zink niet dat er in zit – het help de productie van je testosteron.” Lieke zag eruit om op te vreten. Ik had mijn blik naar haar nauwelijks kunnen verbergen.
Ik had met Braakhekke en Lieke na het eten iets te lang aan de bar gehangen. Deze man zat vol met verhalen. “Onderschat niet het speeksel in je mond.”, zei hij. “Zonder dat heb ik een onmogelijke baan.” Ik begon te lachen. “Ik denk dat zoenen of vrijen ook onmogelijk is zonder speeksel.”, zei ik. Hij draaide zich naar Lieke en porde haar in haar zij. “Zo ondeugend, lieverd – deze jongen neem ik mee als je niet oppast”, zei hij.
Het werd laat. Braakhekke had ons met een grap, maar als een valse nicht de deur uit geduwd later. Vond dat we al te veel wijn los van de rekening hadden gedronken. Bij de bushalte had ik Lieke zo immens gezoend dat ik de oesters wel de schuld moest gaven. Het was gênant hoe wij de bus in rolde. Wij zagen er nog steeds keurig uit, maar ook redelijk uitgewoond.
Speeksel speelt een belangrijke rol bij smaakwaarneming. Het is zowel oplosmiddel als transportmiddel voor smaakbestanddelen. De exacte samenstelling van het leven in je mond is voor iedereen uniek, net als een vingerafdruk. Maar als je regelmatig met dezelfde persoon tongzoent, gaat de verzameling bacteriën in jullie speeksel wel meer op elkaar lijken. Al ligt dat misschien niet alleen aan het zoenen.
Ik had die ochtend Lieke naast mij bewonderd. Bewonderd hoe een klein beetje speeksel uit haar mond onder haar gezicht een vlekje had achtergelaten in het matras. Tot ze omdraaide en een klein knorretje liet horen. Ik mijzelf tegen haar heupen aantrok.
Er was geen tijd om de vingerafdruk in onze mond gelijk te trekken. Daardoor smaakte alles aan haar nieuw – nieuw tot aan de laatste dag.