Een sproet is een opeenhoping van pigment (melanine) in de onderste lagen van de opperhuid. De bruine kleur wordt op dezelfde manier verkregen als bij het bruinen in/door de zon, alleen is de verdeling van melanine bij sproeten niet egaal. Sproeten zijn een van de zeven schoonheden. De meeste mensen krijgen deze als kind. Hoeveel sproeten iemand krijgt is genetisch vastgesteld. Sproeten kennen een symmetrische verdeling. Dit wil zeggen dat de bijvoorbeeld een linker- en rechterarm evenveel sproeten bevatten. Sproeten zijn geen moedervlekken.
Ik vind sproeten geweldig – verwarrend. Dat je iemand aankijkt en niet weet waar je naar moet kijken. Je ze misschien gaat tellen en dan onbeleefd te lang iemand aankijkt. Marinda had de mooiste sproeten van allemaal. Bo had ook mooie sproeten – Maureen een paar, maar bij Marinda was dat het beste gelukt. Een perfect sterrenkaartje op haar neus.
“Wat doe je?”, vraagt ze. “Ik ga ze tellen.”, zeg ik. “Wat?”, zegt ze. “Je sproeten!”, Marinda knijpt een oog dicht waardoor een aantal sproeten onder haar dichtgeknepen oog verdwijnen. “Ja, zo kan ik ze niet tellen, hoor.”, zeg ik. Marinda maakt ineens haar ogen heel groot. “Zo?”, zegt ze. Ik zie haar luie oog z’n best doen, maar die pupil wordt niet veel kleiner. “Duurt het nog lang?”, zegt ze. “Het zijn er te veel.”, zeg ik. Ik verzuip ook al weer in haar ogen.
Maureen leest voor uit haar boek. “Meisje met de parel is een schilderij uit circa 1665-1667 van de Hollandse meester Johannes Vermeer. Dit schilderij is een zogenaamde tronie, een studie van een opvallend gezicht, een gelaatsuitdrukking of karakter. Het lijkt alsof het meisje met haar onbevangen blik direct contact zoekt met de toeschouwer, alsof ze door hem verrast is. Met haar half geopende mond wekt ze de indruk dat ze iets wil zeggen. Haar vochtige, extra rood aangezette lippen geven haar een sensuele uitstraling.”
“Mooi hoor, ik mis alleen de sproeten.”, zeg ik. Maureen kijkt mij aan. “Wat?”, zegt ze. “Sproeten – ik mis sproeten.”, zeg ik. Maureen schudt haar hoofd. “Nee, dit meisje had geen sproeten.”, zegt ze. “Hoe weet he dat nou!”, zeg ik. “Omdat Vermeer ze dan wel had geschilderd.”, ik kijk nog eens goed naar de foto. “Niet een sproet – dat kan toch niet?”, zeg ik. Maureen zucht. “Ze is hoe ze is.”, zegt ze.
Simone en ik waren naar het Filmfestival Rotterdam gegaan. Een van de films was “the Girl with a Pearl Earring” – een pseudobiografische dramafilm uit onder regie van Peter Webber. Het verhaal was gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1998 van Tracy Chevalier, waarin op fictieve wijze een periode uit het leven van de kunstschilder Johannes Vermeer wordt beschreven.
Scarlett Johansson speelde het meisje. Het meisje zonder sproeten. “Vind je haar knap.”, vraagt Simone. “Wie?”, vraag ik. “Scarlett, die actice?”, zegt ze. “Ohw die.”, zeg ik. Het natuurlijk een strik vraag. “Ze is prachtig.”, zeg ik. “Vind je dat?” Ik gooi mijn arm om haar heen. “Vermeer wel.”, zeg ik. “Ik mis alleen de sproeten.”, zeg ik. “Sproeten? Ik heb ook geen sproeten.”, zegt ze. “Ik ook niet meer.”, zeg ik.
“Teun wel.”, zeg ik. “Onze kleine Teun wel.” Eindig ik. Simone kijkt hoe laat de volgende film begint “We moeten doorlopen.”, zegt ze.