Billy Joel werd bij het schrijven van zijn teksten sterk geïnspireerd door eigen ervaringen; wellicht zijn de beste voorbeelden hiervan “Piano Man”, dat hij schreef naar aanleiding van zijn ervaringen als pianist in een pianobar in de jaren zeventig, en “Scenes from an Italian Restaurant” dat waarschijnlijk gaat over het restaurant Christiano’s of een vergelijkbaar restaurant in de New Yorkse wijk Little Italy.
Het album ‘Cold spring harbor’ werd in 1971 – mijn geboorte jaar – uitgebracht en had in dat jaar erop 1 kleine hit. Toen ik Billy ontdekte in 1985 was zijn muziek al reeds bestempeld als oude lullen muziek.
Helaas was ik goed opgevoed. Zat de platen collectie van mijn vader intussen in mijn kop geprint. De muziek die mijn generatie voortbracht was een ramp. Toen ik 14 werd was de eerste LP die ik vroeg voor mijn verjaardag zijn ‘Greatest hits – volume I & volume II’ die lp’s zijn niet meer te draaien. Mijn eerste lp die ik zelf kocht was daarna van The Police.
Billy is niet een guilty pleasure. Ik voel me slechts schuldig als ik andere dingen uit de jaren 80 nu leuk ga vinden. Billy staat nu nog in mijn playlist net als Chopin in de ochtend en Iron and Wine – met koffie – nog voordat ik tempo moet maken en meer ga voor het stevige werk.
De vader van Bo is verbaasd als ik meezing. We net Bo hebben weggebracht – ze is vertrokken naar New York. Het was nauwelijks een moment om mee te zingen – te zingen in het algemeen. We waren na het afscheid in een pianobar op schiphol tussen nog meer verloren zielen iets sterkers gaan drinken.
“Ken je dit?”, ik herpakte mezelf. Was lichtelijk aangeschoten. “Natuurlijk, Billy – verzinken – verzuipen en zuipen kun je op zijn muziek.” Hikte ik. “Dit is niet uit jouw tijd toch?” Ik hief mijn glas met iets dat ik nog nooit had gedronken. “Daar drink ik op!”, zei ik en lalde verder.
De dure speakers in zijn auto klonken als een klok op de weg terug. “Ik heb gelukkig door mijn vaders platen collectie een prachtige voorsprong gehad.”, zei ik. We hadden eerder een cd gekocht bij de platenzaak op Schiphol. Hadden deze direct uit de folie in de auto opgezet. “Deze moet je kopen.”, riep ik terwijl we als twee jonge honden in de bakken grabbelde. Ik als echte jonge hond. Ik hield het album ‘Концерт’ in de lucht. “Is goed” zei hij.
Hij zette mij af op de parkeerplaats van het uitvaartcentrum aan de Zijlweg. Bij het stoplicht verder op hoorde ik nog de bekende tonen van ‘Only the Good Die Young’ uit zijn auto galmen toen ik overstak. Met een stuk in mij kraag en een huppel in mij benen. Ik werd voor mijn sokken gereden.
Thuis zat mijn vader aan de eettafel de krant te lezen – Leonard Cohen vulde de huiskamer. Ik rende naar boven en begon een gedichtje te schrijven voor Marieke.