Operatie Dragoon was de geallieerde amfibische landing op de Franse Middellandse Zeekustop 15 augustus 1944, met als doel het openen van een tweede front in Frankrijk om de geallieerde opmars te versnellen. Operatie Dragoon werd grotendeels gebaseerd op de geannuleerde Operatie Anvil. De geallieerde troepen waren verdeeld in drie Amerikaanse divisies van de 6e Legergroep, ondersteund door één Franse pantserdivisie. De 3e Infanteriedivisie landde links op Alpha Beach – Cavalaire-sur-Mer, de 45e infanteriedivisie landde in het midden op Delta Beach – Saint-Tropez en de 36e infanteriedivisie landde rechts op Camel Beach – Saint-Raphaël..
Ik had mijn gitaar mee genomen. Het was een barrel. Marinda vond het heerlijk als ik aan het tokkelen was bij de tent. Het interesseerde haar niet als het vals was. Die avond liepen we langs het strand van Saint-Raphaël. Ik neuriede in mij hoofd het nummer dat ik eindeloos aan het oefenen was. Toen we via een zijweg op de parkeerplaats terecht kwamen stond ik ineens voor een enorm monument. Achter mij in de verte op een rots stond een vuurtoren die af en toe de tekst leesbaar maakte.
In mijn hoofd zong ik: “I had this dream where I relished the fray and the screaming filled my head all day. It was as though I had been spit here – Settled in – Into the pocket of a lighthouse on some rocky socket – Off the coast of France – dear. One afternoon – Four thousand men died in the water here and five hundred more were thrashing madly as parasites might – in your blood. Now I was in a lifeboat designed for ten and ten only – Anything that systematic would get you hated. It’s not a deal not a test nor a love of something fated.”
Ik heb een natuurlijk vertrouwen in dingen. Het is niet altijd correct overwogen en niet altijd de beste weg. Toch kom ik op mijn beslissingen vaak een moment tegen waarop ik bevestigd krijg dat ik op de juiste plek ben. Als ik oplet. Natuurlijk is het zo dat ik elk stukje verleden een andere draai had kunnen geven. Waar ik niet links maar rechtsaf had kunnen slaan. Nooit op dat strand terecht was gekomen. Toch ben ik ervan overtuigd dat alle wegen mij uiteindelijk hier hadden gebracht. Hier en toen daar met haar.
Het was en bizar moment- exact en precies.
“It was as though I had been spit here – Settled in – Into the pocket of a lighthouse on some rocky socket – Off the coast of France – dear”
Dit nummer ging over dat wat daar stond en dit moment. Dat wat hier was geweest – ooit en nu. Nu ik oplette. Ik hield de hand van Marinda stevig vast. “Wat is er?”, vroeg ze terwijl haar ongelijke blauwe pupillen af en toe licht gaven door de vuurtoren. Wat is ze toch mooi. “Ik hoor hier nu bij jou. Ik weet het zeker.” Marinda trok mij weg. “Kom”, zei ze. “Het is nog een eind lopen naar de camping.”
Er zijn niet veel die dat kunnen. Die dwars door mij heen snijden. Door mijn ziel – met hun muziek. Gordon Downie van The Tragically Hip is gisteren overleden (1964-2017). Ik heb hem meerder malen live kunnen zien. Een prachtige zanger die nooit hetzelfde deed. Nooit – en nooit meer.
Ik hou van deze man.