Door de eeuwen heen heeft de klassieke kunst, zowel beeldende kunst als schrijfkunst, mensen weten te inspireren. Hoe en op welke wijze is te lezen in de receptie van zijn geschiedenis. Deze term duidt aan wat er feitelijk gebeurt: iets uit het verleden, uit de antieke tijd, wordt in een latere tijd ‘in ontvangst genomen’. Wie daarbij naar het verleden kijkt, ziet voortdurend enerzijds de continuïteit van zijn traditie, anderzijds de perceptie en het effect daarvan in een latere periode. In een receptie – schema laat men zien hoe iets wordt ontvangen door het publiek.
Ik heb geen enkele goede uitleg kunnen vinden van receptiegeschiedenis van kunst of literatuur. Ik hoop dat ik bovenstaand een beetje goed heb kunnen uitleggen.
Ik vond het ronduit verwarrend dat ik op een receptie was voor de uitgave van een boek dat de receptiegeschiedenis bevatte van stukken uit het Rijksmuseum. Wat nog verwarrender was – dat ik daar was als introducé van Maureen. Het vriendje van Maureen – maar niet echt. Niemand had een werkelijk beeld of perceptie van onze relatie. Gent was weliswaar ver weg maar Maureen had het nog steeds niet uitgemaakt met hem. Ik had geen benul of er in ons enigszins continuïteit kon zitten.
“Ga je mee?”, vroeg Maureen. Toen ik de uitnodiging uit de zijkant van haar spiegel had getrokken en keek naar de titel op de uitnodiging. “Een receptie over een receptie?”, vroeg ik. “Een boek over de receptiegeschiedenis van het rijksmuseum.”, corrigeerde ze. Ik kijk Maureen bezorgt aan. “Ik haak nu al af.”, zeg ik. “Er is genoeg alcohol.”, zei ze met een kleine huppel naar de deur waarbij haar vlechten mee huppelde. “We kunnen altijd nog eindigen op het Leidseplein.” hoorde ik nog in de hal.
De tuinen van het Rijksmuseum waren toen niet zo mooi als nu. De tuin van het Rijksmuseum zoals hij nu is, is pas drie jaar geleden aangelegd en is uitgegroeid tot een bijzondere plek midden in de stad. Toen ik daar was, was het niet zo bijzonder. Er stond een tent met een bar en er was een klassiek ensemble Bach aan het spelen. Ik vond de kelder leuker van het Rijksmuseum, maar met Maureen was eigenlijk elke saaie plek leuk. Misschien was die kelder ook niet zo bijzonder.
Als Maureen voor de zoveelste keer aan haar mouw wordt getrokken en ik alleen voor mij uit sta te staren. Staat er ineens een dametje met een klein rond brilletje naast mij. Ze heeft kort rood haar- dat voor haar leeftijd, erg pittig staat. “Jij bent niet Gent toch?”, zie ze. “Nee, ik kom uit Haarlem.”, zeg ik. “Nee, ik bedoel Gent – de vriend van Maureen.”, zegt ze nog eens. “Ja, dat had ik wel begrepen.”, zeg ik. “Ik maakte maar een grapje. Ik heb het liever niet over Gent, maar waarschijnlijk is hij grappiger.”
Ze grinnikte. “Ik ben Ella.”, zei ze. “Maureen is heel blij dat je mee bent.”, voegde ze toe. Het was een bijzondere opmerking. Ik moest er even over nadenken. “Heeft ze dat gezegd?”, vroeg ik. Ella schudde haar hoofd. “Nee, dat heeft ze niet gezegd, maar ze is nooit op dit soort gelegenheden.”, zei ze. “Met Gent al helemaal niet. Het feit dat ze hier is zegt iets over jou.”
Het was een mooi compliment. Ik had mezelf nooit zo bekeken. Als iets waardevols – iemand waarmee je ergens naartoe wilde. “Dat is fijn om te horen. Ik ben ook blij dat zij met mij is.”, zei ik “Het is altijd leuk om met Maureen ergens te zijn.”, vulde ik aan. Ella knikte. “Ja, Maureen is leuk.”, zei ze.
Verder op zag ik Maureen in gesprek met een van haar collega’s. Ze stak haar Duim op en knipoogde.