Maansteen wordt al sinds de oudheid als edelsteen bewerkt. De Romeinen bewonderden maansteen, omdat zij geloofden dat deze bestond uit gestolde manestralen. Zowel de Grieken als de Romeinen associeerden maansteen met hun maangoden en -godinnen. Meer recent was maansteen populair tijdens de Jugendstil-periode. De Franse edelsmid René Lalique en anderen maakten grote aantallen sieraden met maansteen.
Lieke had een maansteen om haar nek hangen. Alleen bij hockey werd het zorgvuldig in haar locker opgeborgen. Ik wist het te benoemen. Dit soort dingen vallen op als je bijna niets aan hebt. Het was een beetje misplaats om haar nek. Alsof het niet echt van haar was.
Ik zat er aan toen ze naast me lag. “Ik heb het van mijn oma geërfd.”, zegt ze. Aan de achterzijde zat een klein klepje met een foto van een nog jeugdige dame die opvallend veel op Lieke leek. “Jeetje zij lijkt echt op jou.”, zeg ik. “Meer dan je denkt.”, zegt ze. “Mijn oma was niet weg te slaan bij het hockey veld. Zij was mijn wandelende scoren board.”
Haar maansteen legde accenten waar ik ze graag zag. Ik was er al eerder die avond over begonnen. Het was een excuus. Ik zat eigenlijk ergens anders naar te kijken. Lieke had een prachtige rode jurk aan in de kersentuin. En een decolleté die ik bij elke stilte als rustpunt gebruikte. Opvallend: “Sorry”, zeg ik, als ze ongemakkelijk haar jurk een beetje omhoog trekt. “Dat geeft niet. Ik heb dit soort dingen ook zelden aan.”, zegt ze. “Het staat je prachtig.”, zeg ik.
Maansteen heeft een sterke verbinding met zowel de mannelijke als vrouwelijke energie (yin yang) en brengt deze energie in balans. Zijn krachtigste effect is het kalmeren van je emoties: het verzacht emotionele instabiliteit en het verbetert emotionele intelligentie. Maansteen maakt je bewust van het onbewuste en bevordert je intuïtie en empathie. Het stimuleert het hart chakra en bevordert compassie, liefde geven en ontvangen en de emotionele balans.
Wat een onzin. Een steentje was het, maar het was eigenlijk voor het eerst dat ik ware rust zag in dit meisje. Bo had het ook. Een stem die op een of ander manier geen rust vond. Oversloeg of hees klonk. Ik had het wel gehoord – bij de pannenkoeken. Ze hadden het allemaal. Je moest een nummertje trekken om iets te zeggen bij die club – of een je stem verheffen.
“Ik sta vlak bij je.”, zeg ik. Bo snapt mij niet. “Wat bedoel je?”, zegt ze. “Je staat onwijs te schreeuwen tegen mij.”, zeg ik. “Echt?”, grinnikt ze. “Jij staat altijd zo voor je uit te staren. Alsof je heel ergens anders bent. Dan ga ik automatisch brullen.”, zegt ze. Ik mompel wat. “Sorry wat zei je?”,
“Ik ben gewoon bij jou!”, zeg ik.
Lieke was aan het voorlezen in bed. Fluisterde toen ze voelde dat ik langzaam in slaap viel. Terwijl mijn handen een plek vonden langs haar hanger.