Griep of influenza is een ziekte die door het influenzavirus wordt veroorzaakt. Dit virus infecteert de luchtwegen. Veel mensen zeggen griep te hebben als ze in de winter of de herfst door een verkoudheidachtige ziekte met wat koorts worden getroffen, maar hierbij gaat het meestal om een gewoon verkoudheidsvirus. Echte influenza leidt bij de meeste mensen tot aanzienlijke ziekteverschijnselen en een niet te verwaarlozen sterfte.
Mannen kunnen niet ziek zijn – het zijn aanstellers. Mijn overtuiging is dat niets erger is dan een man die ziek is. Vrouwen kunnen dat beter. Veel beter. Wij kwijnen weg – vinden onszelf zo zielig. Wij kunnen er echt in hangen – omarmen het. Ik ben ziek. Griep met alle symptomen. Simone heeft er een kind bij en ze kan dat prima aan. Dat was al vanaf het allereerste keer.
In mijn keukenkastje staat van alles dat ik nog nooit van mijn leven gekocht heb. Anti griep – anti buikklachten – neusspray en kamillethee. En fruit – heel veel fruit. Ik had Simone aan de telefoon. Ze wilde met mij naar Bevrijdingpop en ik heb mij ziek gemeld. Ze kwam met een tas vol met spullen mij verzorgen. Zo lief. We kennen elkaar nog maar een week. Maar vorig weekend heb ik haar helemaal uitgehoord.
We waren naar het strand geweest op zondag. Hebben net zolang daar gezeten tot de zon bijna onderging. Ik weet niet of dit de bedoeling was. Of Simone bedacht had dat het gewoon voor een avond was of dat ik materiaal ben voor een langere relatie. Simone heeft aardig wat vriendjes gehad. Ze staat helemaal nergens van te kijken. De gesprekken lopen zo soepel. Zware onderwerpen worden op een of andere manier zo van tafel geveegd of aangesneden alsof er niets aan de hand is.
“We hadden veilig moeten vrijen.”, zegt ze. “Het was niet ons meest doordachte moment.”, Ik kijk haar aan. “Ik heb niks hoor.”, zeg ik naïef. “Ik doe even net of je dat niet gezegd hebt goed?”, zegt ze. Ze heeft gelijk. Veilig vrijen doe je niet als iemand enkel aan de pil is. Ik moet een ander onderwerp aansnijden. Simone heeft op haar arm 2 strepen ik ben er zonder pardon over begonnen.
Maureen is niet perfect. Ik heb het ontdekt. Op haar arm. Het was me niet eerder opgevallen. Alsof het vandaag pas tevoorschijn was gekomen. Het steekt af tegen de rest van haar lichaam. Ik ken elk plekje nu. Ik doe dat. Ik wandel met mijn vingers over haar rug. Langs haar nek en arm en daar is het. Drie perfect rechte strepen. Krassen. Nee, dieper, snijwerk. Als in hout. Machinaal recht. Veroorzaakt. Gedaan. Aangebracht. Genezen maar te diep. Te diep voor goede reparatie. Littekens.
Simone heeft het dus ook. Ik herkende het meteen. Ik wijs er naar “Heb je dat zelf gedaan?”, vraag ik. Ze kijkt naar haar arm en wrijft een over. “Ja”, zegt ze. “Waarom dan?”, vraag ik. “Ik was zo verdrietig.”, zegt de. “Ik wilde huilen maar het lukte niet. Het was de enig manier om tranen op te wekken.”, zegt ze. Ik leg mijn hand op haar hand. “Niet meer doen hoor.”, zeg ik.
“Het was een donker wolkje.”, zegt ze.