Een normale hartslag heeft bij volwassenen in rust ongeveer een frequentie tussen 60 tot 80 slagen per minuut. Getrainde sporters in rust kunnen hier behoorlijk onder zitten (45/min) en bij inspanning, angst of stress kan de hartslag wel tot boven de 200/min oplopen. Een vuistregel voor de maximaal haalbare normale hartslag is (220 minus de leeftijd in jaren). De hartslag is dynamisch en past zich snel aan de behoeften van het lichaam aan.
Het vage ochtend licht schijnt over het naakte lichaam van Nienke. Ik heb expres het dekbed weggeslagen. Er is een plek dat bij elke vrouwenlichaam mijn favoriet is. Het is het moment waar als in een golf haar zij overgaat in een heup. Links, rechts – het maakt niet uit. Op deze heup lees ik een woordje “Mooi”, staat er. Het duurt niet lang voordat ze de dekens weer pakt en er enkel een plukje haar zichtbaar boven de dekens vandaan komt. “Koud”, zegt ze.
Het is door de natuur zorgvuldig bepaald. Heupen zeggen een man dat de vrouw een breed bekken heeft, en dat er dus makkelijk een kind gebaard kan worden. Mannen zijn er evolutionair nou eenmaal op getraind om een vrouw te herkennen die goed voor nageslacht kan zorgen.
Ik hoor Nienke het zeggen. Ik vind het prima. Ik hou van heupen. Ik leg mijn kin op mijn borst en zie dat er op sommige plekken ook woorden staan. “Hart”, “Nier”, “lever”. Het is al een beetje vager geworden door het vrijen vannacht, maar het staat er nog.
Nienke kon haar nieuwsgierigheid gisteren avond nauwelijks bedwingen. Ze weet meer van mijn lichaam dan ik ooit zal begrijpen. Het is alleen nu zo concreet. Er ligt een lijf naast haar dat nog leven heeft. Ze kan het zo bestuderen. Grijpen en beoordelen. Voelen.
“Voel mijn hart.”, zeg ik en leg haar hand tegen mijn borst. Het is leuk bedacht, maar ik wordt vrijwel meteen gecorrigeerd. “Het hart ligt meer aan de linkerkant dan aan de rechterkant van het borstbeen.”, zeg ze. “Hier”, ze wijst het aan.
“Oké, duh”, zeg ik. “Dus voel nou.” Nienkes blauwe ogen glinsteren. Ze had haar bril zorgvuldig in haar badtas gestopt en naast het bed gelegd. Ze pakt uit haar badtas een oog potlootje en schrijft op de plek die ze eerder aanwees “Hart”
Er is duidelijk uitstel aangevraagd. Het is niet onterecht. Het is een mooi idee.
Voordat al het andere gebeurt moet dit eerst. Ik pak het potloodje uit haar handen en schrijf op haar wang “Zoen”
Dan kus ik haar op haar wang.