Een walkman is een op batterijen werkend apparaat dat compact cassettes afspeelt via een hoofdtelefoon en meegenomen kan worden tijdens het wandelen of fietsen. De term werd in 1979 geïntroduceerd door de Japanse fabrikant van consumentenelektronica Sony. De walkman is bedacht door Masaru Ibuka, samen met Morita-san, oprichter van Sony.
De walkman van Bo was gloed nieuw. Ik was behoorlijk jaloers op haar Sony WM-609. Ze kon er niet alleen mee afspelen, maar ook mee opnemen. De theorie was dat een brief schrijven langer duurde – ik had dus ook bandjes met muziek van haar met ingesproken teksten toegestuurd gekregen. Ze varieerde van lieve woorden tot hele voordrachten. Onzin woorden soms – vaak. “Hobbezak” of “Pannenkoek”. Op het strand en bij de aller eerste brief had ze alleen de laatste stukjes van het bandje ingesproken.
Het bandje van Bo loopt af.
“Jij bent veel te lief.”, heeft ze ingesproken aan het eind.
“bedank Bo”, zeg ik.
Het is bijzonder de stem van iemand te horen als je dat al heel lang niet hebt gedaan. De Bandjes van Bo zijn grijs gedraaid – sommige zijn niet meer te draaien. Ze had een schuurpapiertje in haar stem – een heesje. Alsof ze de dag ervoor een wilde nacht had gehad. Dat was altijd opwindend. Misschien was het ook wel zo.
Bo heeft de zee opgenomen. Ze is gaan zitten een heeft de zon er in zien zakken. Ik was er niet bij. Ik kon niet. “Je zou hem moeten horen sissen want hij raakt de zee al.”, zegt ze. Er vallen een hoop stiltes. Dan hoor je enkel de zee. Ze heeft een schelp gevonden. “Ik ga er een hanger van maken. Die krijg je van mij als ik weg ga – samen met dit bandje. Als ik naar New York ga.”, fluistert ze.
Ze is met haar bloten voeten in de zee gaan staan. En heeft een lege fles wijn in zee gegooid. “Zullen we die laatste nog samen opdrinken – pannenkoek?”, vraagt ze.
De zee gaat nog even door – tot ik een klik hoor.