Een podium (meervoud: podia) is een verhoging waarop mensen kunnen gaan staan als ze iets over te brengen hebben op een publiek, bijvoorbeeld een toespraak of preek, zodat ze voor het hele publiek zichtbaar zijn. Een podium kan ook een digitale plek zijn.
Ik ben van mijn podium geflikkerd – Nienke zag het gebeuren, maar begreep het niet. Het was toen ik voor de zoveelste keer mijn snor drukte, ze me belde en probeerde iets af te spreken.
Het was dan ook onvermijdelijk dat wij belande in ongemakkelijke stiltes toen ik op Wouter zijn verjaardag was uitgenodigd. Ze naast mij zat en vroeg of het goed ging. Ik kon niet verklaren wat er was – alleen dat ik wist dat ik niet meer aan haar mocht zitten. Dat zij voor iemand anders was bedoeld.
Ik heb haar naar het station gebracht. We stonden op perron 1. “Sorry”, zeg ik. “Je zei dat ik geduld moest hebben. Je hebt het gezegd. Ik heb het niet.” Nienke zet haar neus tegen de mijne en draait haar hoofd om mij te zoenen. “Het geeft niet” zegt ze. “Dank je.” Haar zoen is lang – goed geleerd en de laatste. De laatste tot ik haar jaren later weer zie – met kinderwagen.
Nienke is nu kinderarts – en getrouwd met een huisarts. Ze verloor haar eerste kind. Het was een meisje. De natuur is zo hard als ze soms moet zijn. Ze weten niet wat, maar er was iets mis. Ze hadden samen de as in een hanger laten verwerken. Een hanger gemaakt door mijn tante, de ex van mijn oom en moeder van mijn nichtjes – Aafke.
Het was toeval – zo als toeval niet bestaat. Ze wisten niet wie zij was. Nienke vroeg mij wat mijn connectie was. Ik haalde het leren touwtje met sierraad om mijn nek te voorschijn “Dit”, zei ik. “Ken je het nog?”
De eerste keer dat ik Aafke leerde kennen tekende ik een bijltje op een bierviltje. De 2de keer dat ik haar zag had ze de tekening in zilver nagemaakt voor mij – ze is zilversmid. Ik droeg het bij Marinda – bij Ruth. Bij Nienke – ze speelde ermee om mijn nek, ik draag het nog steeds.
Nienke was met haar man opzoek gegaan naar iets bijzonders voor het as. Ze zochten net zo lang tot ze besloten dat Aafke de goede keuze was – ze reden helemaal naar Drente om het te regelen. Een prachtig moment – voorbij aan alle medische teleurstellingen.
Voor ik deze blog begon ben ik gaan zoeken naar haar – naar Nienke – ze woont gewoon in Haarlem. Van alle plekken. Toeval. Ze heeft 2 prachtige jongens en een meisje dat nog niet zo lang geleden weer opnieuw was ontstaan. Ze is net zo mooi als die hanger.
Ik geloof niet in toeval. Ik geloof dat kinderen hun ouders uitkiezen. Dat dingen zijn omdat ze staan geschreven. Dat wat morgen is – vaststaat. Je – wij enkel de weg erheen bepalen. Er op inprikken. En we af en toe hinten krijgen waar het heen moet gaan. Er is een podium – er is een script.
Ben je er nog? Ik mag voor dit van best het podium af flikkeren toch? Het licht behoord nu even te schijnen op iets anders. Iets groters waar we allemaal naar kijken. Wat er aankomt – iets dat nog niet is maar komt.
Stap voor stap elke dag.