Vuurwerk had zijn oorsprong in China en werd op grote schaal gebruikt door de Chinezen. De productie van vuurwerk zou aldaar ten tijde van de Tang-dynastie zijn begonnen. Zij gebruikten het bij religieuze gebeurtenissen om boze geesten te verdrijven. Het ritueel van vuurwerk afsteken vormt daarmee een vast onderdeel van de Chinese cultuur, en gaat tot op de dag van vandaag gepaard met vele festivals.
Ik heb niets met vuurwerk. Wat hier boven staat is niet het vuurwerk waar ik het over wil hebben. Ik heb het in mijn schriftjes over een ander soort vuurwerk. Ons lichaam is instaat zijn eigen vuurwerk af te steken. Vonken in extase af te geven als ultieme en intieme moment. Bij mannen is het een vluchtiger moment – houdt het ergens op. Het lichaam van een vrouw kan er wat langer over doen, maar dan mag het ook wat langer duren
Bo was duidelijk in haar instructies. Haar handen tikte af en toe corrigerend op mijn hand of hoofd. Soms hoorde ik een verbaasde ‘oh?’ soms een bevestigende ‘oh!’ Er was niets meer dat ik niet durfde. Ik was niets dat ik van haar niet meer wist. Ik genoot zo van dat lichaam dat onder mij kronkelde. Dat lichaam dat verwoed een uitweg zocht en toch niet. Het was toen dat ik wist dat ik ‘mij’ wel fijn vond, maar haar lustte en naar hunkerde. Dat ik het met ‘mij’ wel goed kwam, maar als zij kwam ik alles had bereikt.
Ik was met Nienke naar een Mexicaans restaurant gegaan in de Kruisstraat. Nienke was die week jarig dus had ik gezegd dat ze bij het dessert iets speciaals moesten doen. Natuurlijk kwamen ze aan met een ijscoupe met brandend sterretje. Het stelde niets voor, maar Nienke zag het echt niet aankomen. Ze was er zo van onder de indruk.
Ze zou die avond terug naar Amsterdam gaan. Misschien dat we elkaar dan pas weer de week erop zouden kunnen zien. Toen we terug liepen langs het station – liep ze langs de bussen en borden. Het vuurwerk was blijven hangen in haar ogen. Die sterretje hingen er nog steeds. “Als ik morgen om half 7 hier ben kan ik mijn spullen nog ophalen en op tijd zijn voor college.”, zei ze. “Dan moet je wel de wekker zetten.”
Toen de deur dicht ging trok ze haar trui en shirt uit terwijl we zoende – schoenen zijn lastiger als je veters hebt. Hinkelend bleef ik in mijn rol terwijl ik met haar omviel. Haar broek lag intussen bij de keuken op de grond naast die van mij. De laatste kleding stukken vond ik in de ochtend daar waar die van haar ook hadden gelegen naast het bed.
Ze sloop uit mij bed voordat de wekker ging. Zette deze voortijdig uit. Ze was allang wakker. Douchte de resten van die nacht van haar af. Zoende mij op mijn voorhoofd toen ze vertrok. Ze stapte met een voor haar nieuw gevoel de bus in die ochtend. Met sterretjes in haar ogen. Ze waren er nog steeds toen ik haar de week erop weer zag en ze mij zoende. Zoende zo als ze dat weekend ervoor nog niet wist hoe.
Intussen had in die week een cassettebandje er al aardig wat uren opzitten ergens in een huis van haar ouders aan de Amstel.