Veel mensen maken, voordat ze boodschappen gaan doen een boodschappenlijstje. Dit heeft als voornaamste doel om niets te vergeten. Het zich houden aan een van tevoren opgestelde boodschappenlijst helpt ook om het zich niet over te geven aan het impulsief kopen van bijvoorbeeld lekkernijen. Toch is uit onderzoek gebleken dat mensen met een boodschappenlijstje meer besteden dan mensen zonder zo een lijstje, wellicht omdat dezen niet alleen het gehele lijstje afwerken, maar ook enkele impulsaankopen doen.
Ik had een lijstje gemaakt waar ik niet van af wilde wijken. Als je in je eentje boodschappen doet is dat makkelijker. Als ik echter mijn lijstje in het schrift vergelijk met het tevens ingeplakte bonnetje van de AH dan is het niet gelukt – dan ben ik behoorlijk afgeweken. Nienke was een absolute impuls aankoper en ik vond het best.
Ik had mijzelf voorgenomen geen boodschappen meer te doen bij de AH aan het Soendaplein. Het was gewoon te duur. Met Nienke moest het echter toch een soort ervaring zijn dus maakte ik dit keer maar een uitzondering. Koffie in de hoek en dames die met kaasplankjes langsliepen. Het was op het Soendaplein gewoon bijzonder boodschappen doen.
Bo kon op geen enkele manier maat houden als het ging om boodschappen doen. Toen we het huis voor ons alleen hadden en ik zou koken voor haar, was het weer een ware strijd. Voor een weeshuis haalde ze in huis. Haar vader had een aanzienlijk bedrag in een envelop achtergelaten. En toen alles in de koelkast stond zei ze: “Kom ik heb hier geen zin in – we gaan uit eten.”
Zaten we binnen een half uur aan het Bloemendaalse strand met een menukaart in onze handen. “Ik kan heus wel Nasi maken hoor.”, zei ik. “Dat weet ik wel, maar dan moet je weer eerst douchen voor je in mijn bed stapt – met je Nasi, meneer pannenkoek.”, zei ze. Waarmee ze verwees naar die keer dat ze mij met baggervet haar onder de douche had gestuurd toen ik voor het 15 koppige dames hockey team pannenkoeken had gebakken en zo in haar bed wilde stappen. Ik dacht het niet dus.
Nienke had mijn zakjes met koriander zorgvuldig gewisseld met een echt plantje in een potje. De gehakt geruild met een soort vlees vervanger i.v.m. de voorkeuren van Esther. Mijn aanrecht stond die middag vol met dingen die ik niet nodig had en niet kende.
“Hee kijk nou jij hebt Boerenbont.”, zeg Nienke. Ik haal mij neus op. “Vind je het niks.” Ik kijk haar vragend aan. “Het doet mij denken aan mijn oma.”, zegt ze. “Precies”, zeg ik. “Bij gebrek aan beter.”, vul ik aan.
Wouter was minder gecharmeerd toen hij binnen kwam. Hij had Esther en Nienke gebeld om hun op te halen op het station. Ether had daarbij al verteld dat Nienke al bij mij was.
Het duurde wel wat glazen bier en wijn voordat hij een beetje loskwam.