In figuurlijke zin kan iemand een vertekend beeld van iets hebben, of kan een beschrijving een vertekend beeld geven. Er wordt dan ook wel gesproken van een bias. In de sociale psychologie zijn vertekende beelden belangrijk om motivatie en gedrag van mensen te verklaren. Vertekende beelden kunnen het gevolg zijn van denkfouten. Denkfouten zijn vast lastig toe te geven, het makkelijkste is dat niet te doen.
Als de vakantie voorbij is dan is de rust voorbij. Ook als andere weer terug zijn. Dan worden oude ritmes weer gemakkelijk opgerakeld. Gaan denkfouten weer verder waar ze zijn achtergelaten.
Marinda en in hadden een geweldige vakantie gehad. Terwijl haar sproeten vermenigvuldigde en blonde haren blonder werd, hervond ik mijn liefde met haar weer een beetje. Geen gelul meer over kunst en nieuwe werken.
Lekker samen voor een tentje met rijpe perziken of kersen. Genieten van haar vloeiende Frans en de Fransen die zij altijd daardoor verbaasd achterliet. Ik weet van een foto met haar en een watermeloen. Een foto die alles zegt van deze vakantie dat er gezegd moet worden – waar haar blauwe ogen en witte tanden afsteken tegen een zonnige huid en de rode binnenkant van een watermeloen. Daar is ze zo mooi.
De camping was nog niet zo druk. Zonder problemen konden we na het luieren op ons privé strandje een douche delen. Onze lichamen gloeide van de warme zon en andere dingen. Eindigend, maar wel met een gevoel van oneindigheid, trokken wij een fles goedkope wijn open. Dronken het als limonade terwijl de mieren in onze tent intussen de jam ontdekte.
Ik droomde dat ik je met niemand hoefde te delen. En dus ook niemand jou hoefde te accepteren. Niemand daardoor wist waarom ik zo gelukkig was, maar ze het wel zagen. Ik je verstopte in alles waar het kon. Ik verstopte je zo goed. Ik had je heel even zelfs zo goed verstopt dat ik niet wist waar je was. Pure paniek was het en ik kon niemand vragen waar je was. Vond ik je daar pardoes waar ik al drie keer had gezocht. Je keek me aan alsof er niets aan de hand was. “Er is niets aan de hand lieverd”, zei je.
Het is zo simpel alles vergeten. Tot de dag van vertrek. Tot het vlakke land bij elke kilometer dichterbij komt. Je je huis in stapt en er niets is veranderd. Alle onzin in je hoofd weer begint. Er een brief ligt voor Marinda dat ze haar boeken mag ophalen voor een nieuw schooljaar. Je beseft dat je haar weer moet delen met de rest van de wereld.
Ik wil helemaal niemand meer delen.