Een vingerhoed is een klein, half bolvormig omhulsel dat over de vingertop kan worden geschoven. Het dient ter bescherming van de vingertop bij het werken met scherpe naalden bij het naaien of bij handwerk. De vingerhoed is een verzamelaarsobject geworden. Er zijn vele gemaakt met afbeeldingen van bijvoorbeeld steden, gemeentewapens, vlaggen en leden van het Koninklijk Huis. Ze zijn vaak gemaakt van porselein, maar ook van kristal, plastic, koper, messing, tin, zilver en goud.
Ik denk dat de oma van Marinda ze allemaal heeft. Alles zit in een letterbak in het halletje van het huis dat slechts een paar huizen verder op staat van dat van Marinda. We zijn er wezen kijken. Oma had een vraag over het halletje. De buurvrouw had een klein hondje en – nou ja, die had in de hoek van de hal iets achtergelaten. De vloerbedekking was geruïneerd. Mijn punt is – ik werkte als knaapje bij Ruud onze stoffeerder. Oma leek vaak voor een hoop dingen doof, maar dat had ze goed gehoord.
Het weekend erop had ik een uitgemeten stuk vloerbedekking mee en wat gereedschap. Ruud was helemaal blij dat ik eindelijk eens iets had gevraagd. “Als je iets nodig hebt moet je het zeggen.”, ik had al genoeg bizarre situaties thuis verzwegen. Het was tijd voor een kleine terugbetaling.
Het halletje was niet groot – de vader van Marinda had mij opgehaald bij het magazijn. Het was maar een kleine stukje vloerbedekking, maar ik kon het moeilijk in de bus meenemen. Het was eigenlijk de eerste keer dat ik met hem alleen in de auto zat. “Wat verdien je bij hem?”, vroeg hij in de auto. Ik weet niet meer wat het was, maar mijn antwoord werd naar tevredenheid ontvangen. “Als je wil dat ik eens kijk naar je belastingen dan moet je het zeggen.”, zei hij. Ik had geen idee waar hij het over had, maar het was goed bedoeld.
Oma had niet veel moeite gedaan om dingen op te ruimen of iemand dat te vragen. Het duurde dan ook niet lang voor ik er al een beetje de pest in had. Al die spullen, jassen aan de kapstok en vingerhoedjes. Het stuk vloerbedekking dat eruit moest was aan de de wereld vastgeplakt. Ik verrekte intussen alles om dat eruit te krijgen.
Marinda had ik uit pure frustratie al weggestuurd. Je kunt nog zo heerlijk zijn, maar je moet niet op huid gaan zitten bij dit soort dingen. “Ik loop wel even naar huis, de koffie is hier op.”, zei ze. Ze was een beetje zwierend weggelopen. Mooi. Ik was blij dat ze niet door had dat ik op ontploffen stond. Dat kost mij altijd punten.
Ik had het nieuwe stuk vloerbedekking tussen de deur en de muur geklemd toen ik naar achteren stapte en een van de tegeltjes op de muur aan de andere kant aantikte. Die wand was net een Klaagmuur, elke in-kopper hing er in de vorm van een tegeltje aan de muur. Ik ving het tegeltje op en was even opgelucht, maar dat duurde niet lang. Ik stootte daarmee de deur aan waardoor het opgerolde stuk vloerbedekking langs de andere muur 2 letterbakken vol met vingerhoedjes over de vloer uitstrooide.
Liefde past in een vingerhoedjes. Ik weet het zeker. Sommige denken vast dat het te groot is – dat het nergens echt in zou passen. Het is onzin. Dat is nu juist waar liefde zo goed in is – passen. Je moet liefde alleen niet groter maken dan het is. Het hoeft niet, het heeft jou daarvoor echt niet nodig. Het is zo groot als het moet zijn. Als het wil – als jij het wilt past het altijd.
Marinda moest keihard lachen, toen ze mij zag zitten en terugkwam met haar pak koffie – tussen allemaal vingerhoedjes. De schade leek enorm, maar het viel mee.
Het was toen dat ik getuige was van het bijna fotografisch geheugen van Marinda. Ze had zo vaak langs de letterbak gelopen als klein meisje – ze kende elk item en zijn locatie op haar duimpje. Het hele koninklijk huis zat in het midden. De rest in een volgorde die ze zo kon oproepen.
Nadat ik klaar was en we hadden opgeruimd kwam oma even kijken. Het was een wonder dat ze niets gehoord had. Alles zag er goed uit tot ze langs de letterbak liep en een Labrador met puppy’s omwisselde. “Je kunt het nooit laten hè, dondersteen.”, zei ze tegen Marinda – Die mij ondeugend aankeek en een oog dicht deed.
Wat is ze toch mooi.