Een script is een algemene benaming voor een medium, dat refereert aan een gebeurtenis, draaiboek of evenement, waarin tot in detail beschreven staat wat er gebeuren moet, welke middelen daarvoor nodig zijn en wie welke taken heeft. Iedereen heeft een script. Het zit in ‘het zelf’ verborgen – in dat wat jij bent en ik. Het zit in groepen – organisaties – het zit in waar je vandaan komt..
In jou script staan verwachtingen – in dat van mij ook – taken, regels en methodes waar alles aan hangt – het aan moet voldoen. Hoe ouder het script is hoe moeilijker het is er vanaf te wijken. Over het algemeen is afwijken van je script sowieso niet iets dat mensen graag doen – dan moet je namenlijk improviseren.
Er is ook een gezin script en familie script. Deze laatste kan eindeloos complex zijn en is soms generaties oud. Je kunt geen weerstand bieden tegen dingen die al generaties lang zo zijn. Je kunt wel stoppen er iets aan toe te voegen. Van afstand bekijken wat al is vastgelegd. Hoe zeer het namelijk lijkt – hoe dierbaar ook of bekend – het heeft niets met jou script te maken.
Marinda en haar moeder waren door Ingrid uitgenodigd om mee op vakantie te gaan. Het was een improvisatie – een goede. Ingrid en Joop hadden geen kinderen. Er was niet veel geld maar wel voldoende middelen om een paar van de vrouwen uit dat huis weg te trekken – mee te nemen. Wegtrekken uit een falend en inmiddels slecht geschreven script.
Ze had er nog wel over nagedacht om de zus van Marinda ook uit te nodigen, maar dat zou het doel voorbij schieten. Ingrid wilde zorgen voor rust en zou haar apart nog ergens mee naar toe nemen. Het boterde niet tussen de zussen. In combinatie met moeder zou dat ineens een heel ander verhaal zijn. Zus trok moeder altijd in een heel ander draaiboek. Als twee handen op een buik – boek.
Marinda genoot met volle teug van alles. De rust, de humor van Ingrid – het praten met haar tot in de late uurtjes. Soms in combinatie met haar moeder, maar vaak als zij al naar bed was. Ze kon het hebben over mij – over onze eerste afspraak en de langste 4 dagen van haar leven. De overheerlijke dessertwijn. De zorg en voorzichtigheid waarmee ik haar naar mij toe trok.
En mijn leeftijd. Ingrid was onder de indruk. “Goed gedaan, jij hebt een echte vent te pakken.”, zei ze. Marinda knikte. “Heerlijk is het, hij is verre van onhandig en hij luistert echt als ik iets vertel. Verder kan hij mij soms zo ongemakkelijk lang aankijken. Dan voel ik mij heerlijk en sensueel”, lachte ze. Marinda had het te pakken net als ik. Al een tijdje.
Ingrid stopte haar in – in bed. Gaf haar een kus op haar voorhoofd. Na een warme kop melk. “Wanneer zie je hem weer?”, vroeg ze. “Volgende week.”, zei ze. “Ik denk volgende week.”
Ik kan luisteren. Ik kan het. Intussen heb ik dat geleerd. En kijken heel goed kijken kan ik en alles zien. Vrijen kan ik – dat het niet om mij draait – zo vrijen. Houden van kan ik. Van haar houden. Haar vast houden – naar mij toe trekken en houden. Het is volgens mijn script.
Houden wil ik haar. Tot het niet meer kan.
De boot vertrekt van Terschelling, we hebben nog maar een paar dagen samen. We kunnen nog een hoop doen, het script is nog niet uit.