Vierendeling was in vroeger tijden een methode om de doodstraf te voltrekken. De veroordeelde werd hierbij in vier stukken gehouwen of door vier paarden uiteengetrokken.
Soms loop je geen verhaaltje meer voorop op anderen. Ontvouwt het geheel zich sneller dan je ze verzinnen kan. Dan zijn parels voor de zwijnen.
Volgens mij blijft er in het midden iets liggen als je in vieren wordt gedeeld – iets uitermate belangrijk – je romp. Daar zit je hart en op dat romp je hoofd.
Ik wil wel gaan delen het is het laatste dat ik kan doen, maar dan maak ik wel uit in hoeveel delen. Als laatste wens:
Mijn 2 sterke armen gaan naar Abel. Ik heb mijn best gedaan. Ze zijn getraint, je kunt vooral je zus er met man en machtige armen mee beschermen.
Voor Lotte is mijn hart. Haar hart is al immens groot, daarom is het bij haar in de beste handen en kan ze het af en toe bloot geven aan Simone.
Mijn hoofd is voor Teun. Zijn hoofd werkt echt 10 keer beter dan dat van mij, misschien kan hij nog iets vinden en hergebruiken – mijn gedachtes recyclen en nog een oplossing vinden.
Voor Simone is mijn ziel, je kunt hakken wat je wil of trekken, maar het was altijd al van haar – en het is niet kapot te krijgen. Vanaf het eerste, het aller eerste uitgedachte complot uit Medemblik.
Mijn benen zijn voor iedereen die nog harder van ons weg wil rennen dan ze nu al doen. Succes.
Ik zeg rennen!
Rennen. Ik heb ze allemaal zien rennen. De meisjes in mijn leven. Met x-beentjes, voor het halen van een trein, met een Hockeystick tot winnende wedstrijden. Rennen en springen achterop. Rennen tot in mijn armen. Dronken rennen met de hik. Zo mooi konden ze rennen.
Uitgerend zijn we. Heel even – mijn leven ligt voor mij. Alles wat ik hierboven heb weggegeven heb ik nog nodig.
Nu!